عطش خدمت 

به گزارش آستان نیوز، موکب پر از زائر و خادمین مشغول توزیع خربزه در بین زائرین بودند. بساط چای و کیک و شکلات هم برپا بود. یک کاروان از زائرین هم برای خواب در دو بخش برادران و خواهران مشغول استراحت بودند. 
اینجا موکب فراشان حرم مطهر است، در جاده قوچان، نبش پیامبراعظم ۸۳ . گویا خدمت در حرم مطهر امام هشتم(ع) برای این خادمین آقا کافی نبوده که عطش خدمت به زایرینش همه ساله در دهه آخر صفر آنها را به این موکب می‌کشاند و شبانه‌روز مشغول پذیرایی از میهمانان آقا می‌شوند...
 

قدمتی ۱۸ساله
سید هاشم کوهی، مسئول موکب است. می‌گوید: ۱۸ سال است که این موکب توسط خادمین حرم رضوی در بخش فراشان دایر می‌شود. هر روز صبح پذیرایی صبحانه دارند و تا موقع نهار هم، چای و آب سرد مهیاست. علاوه براین بسته های نبات و شکلات و یک پارچه سبز متبرک حرم نیز به زائرینی که به این موکب مراجعه می‌کنند داده می‌شود. 
او ادامه می‌دهد: بیش از ۴۰ هزار نفر را به صورت متوسط در این ایام پذیرایی می‌کنند. این موکب اسکان هم دارد و برای کاروان‌ها و کسانی که نیازمند اقامت و استراحت شبانه هستند علاوه بر فضای خواب، شام هم تهیه می‌بینند.
 این خادم حرم رضوی که بیش از ۲۴ سال است از خدام رسمی حرم مطهر رضوی است، ادامه می‌دهد: در این موکب علاوه بر خدمات واکس، آرایشگاه و اصلاح سر، تعمیر کفش و مشاوره، پزشک مستقر هم داریم که اگر زائرین نیاز به خدمات پزشکی داشته باشند بتوانیم در اسرع وقت و در همین محل به بیماران رسیدگی کنیم. 
وی می‌گوید: بالای ۲۴۰ نفر از خدام بخش فراشان حرم که از ۸ کشیک مختلف هستند به صورت شیفتی روزانه به این موکب برای خدمت مراجعه می‌کنند و به صورت میانگین حدود ۶۰ نفر هر روز در محل موکب به زائرین آقا علی ابن موسی الرضا(ع) خدمت‌رسانی می‌کنند. 
 

خاطره ای که هرگز فراموش نمی‌شود
از او میخواهم که خاطره ای از این سال های خدمت بگوید. می گوید ثانیه به ثانیه خدمت در جوار امام رئوف خاطره انگیز و پر است از صحنه های تکان دهنده و تاثیرگذار، ولی یک اتفاق را هیچگاه فراموش نمی‌کند.
او اینگونه ادامه داد: روزی برای یک زائر یک وعده غذای حضرتی گرفته بودم که به دستش برسانم. محل قرارمان گوشه ای از یکی از صحن های حرم بود‌؛ ساعتی از قرارمان گذشت و خبری از این مسافر نشد، ناامید شدم و به دلم افتاد که این غذا گویا قسمت ایشون نبوده و به کسی دیگری بدهم، نگاه کردم خانمی در گوشه صحن با فرزند و همسرش نشسته بود، نیت کردم به آنها بدهم. نزدیک تر که شدم دیدم آن خانم زائر با بغض به همسرش می‌گوید: پاشو بریم گویا امام رضا دوست ندارد ما از غذای حرمش بخوریم و یک وعده مهمانش شویم... جلو رفتم و گفتم" این غذا خدمت شما؛ فقط خواهشا دیگه نگید آقا دوست ندارند ما مهمان ایشان باشیم"
 

با پای دل می‌آییم
از یکی از زائرین درباره حال و هوای این روزهایشان پرسیدم. می‌گفت ۳۰۰ کیلومتر راه با پای دل آمده و بدون شک این پای جسمانی نبوده که او را در این جاده سخت به اینجا رسانده است و تنها عشق به آقاست که راه سهل و سختی‌ها دلنشین می‌شود.
رضا نام دارد و از تبار خاندان پربرکت علوی. پنجمین سال است که پای پیاده با جمعی از هم‌ولایتی‌هایش دل به جاده میز‌ند و ایام شهادت مولا را در جوار بارگاه منورش به سوگ می‌نشینند. 
این جوان ۲۳ ساله می‌گوید: در مسیر تشرف و در تمام جاده موکب هایی برای پذیرایی برپاست و الحق مردم خونگرم مشهد و خراسان از هیج خدمت و محبتی به زائرین آقا دریغ ندارند و عزیزتر از دوستان و خانواده خود از زائرین حضرت پذیرایی می‌کنند و هرسال سنگ تمام می‌گذارند.
می‌گوید برای اسکان هم در یکی از مساجد شهر که از قبل هماهنگ کرده اند اقامت دارند و این چندسال میهمان اهالی و مسجدی‌های مومن آن محله هستند.
از فرط خستگی چشمانش دیگر توان باز بودن ندارند و خستگی مجال نشستن به او نمی‌دهد، پس تشکر می کنم و اجازه می دهم در کنار دوستانش به استراحت بپردازد.
خداقوت دیگری به خادمین پرمهر موکب فراشان حرم می‌دهم و خارج می‌شوم. در مسیر مشاهده موکب‌های دیگری که با فاصله هایی کم از یکدیگر تا خود مشهد مشغول پذیرایی از زائرین آقا هستند حال دلم را خوب‌تر می‌کند.
دست‌خوش مردم مهربان مشهد؛ دست‌خوش. الحق که «همه خادم الرضاییم» تنها یک شعار نیست...