محو عطر و بوی گنبد زعفرانی بودم و با آقاجان حرف می‌زدم که طنین صدای خادم در گوشم تکرار شد: «فرشی‌ها بیاید...»فرشی‌ها؟! رو برگرداندم و دسته‌‌ای نوجوان سبزپوش دیدم که دور خادم حلقه زده‌اند...همه که رسیدند، خادم به جلو راه افتاد و دسته‌ی سبزپوش پشت سرش، گویی برای آقاجان قدم‌روِ ارادت می‌رفتند......لبخند رضایت فرشی‌ها نگاه زوار را روی صورتشان سنجاق می‌کرد و حلاوت مأموریتشان را فریاد می‌زد.چه زیبا... با فرش، قرینِ عرش شده بودند.گروه - گروه از هم جدا شدند و کنار تلّی از فرش‌ها در جای جای حرم ایستادند.صمیمیت رفتارشان با فرش‌ها خبر از رفاقتی عمیق می‌داد. فرشی‌ها آنقدر مهر به کار خود ریخته‌اند که…

صدای سه دو یک و پیچیدن یک خنده‌ی بلند چند بچه‌ در گوشم، نگاهم را کشاند به گوشه‌ی صحن آزادی و وروجک‌هایی که از سر و کول فرش‌های خونه‌ی بابا رضا بالا میرفتن.اصلا بازی زبان مشترک بچه‌هاست، کافیست بچه‌ای یک گوشه بساط شیطنت را پهن کند، باقی تا چشم کار کند خودشان را مهمان این سفره میکنند.حکما آن دختر‌بچه‌ی مشهدی که با شیرین‌زبانی خادم فرش را از کار انداخته، رخت‌خواب‌های مادرجانش از دستش راه فرار ندارند یا از همان دختر‌های بازیگوشی است که پشتی‌های خانه را الاکلنگ میکند و قاه قاه میخندد.هربار خادم می‌آمد فرشی را بردارد تا برای نماز جماعت پهن کند خنده و شادی بچه‌ها مانعش میشد و صدای یکی از بچه‌ها…

کنار ضریح مبارکت درست مثل بهشت نه آفتابش چشم را میزند و نه بارانش خوف خیسی به جان می‌اندازد.
مثل قرص خورشید میدرخشی و تمام نگاه‌ها خیره به جلال توست، به شکوه تو ای سلطان.
ای تلالو آفرینش در کنارت قلب‌ها به سجده می‌افتند و زار میزنند و صاحبانشان تا رسیدن به مضجع شریفت با عنایت خود را روی پا نگه میدارند.
اگر حیرانی‌مان دیدی دست هدایت به رویمان بکش، آخر کجا میتواند ذره‌ای تاب آفتاب بیاورد؟
ما در ظلمت جهل آنقدر غرقیم که وقتی نور حق را در مقابلمان حی می‌بینیم، لب‌هایمان مسکوت میشود.
و همان باران قلب‌هایمان سدّ بهت ناچیزی‌یمان را می‌شکند و با ذکر یا ضامن خود را به…