حاج سید رضا موید؛ خادم امام رضا(ع) و شاعر باسابقه آیینی به اجداد طاهرینش پیوست

به گزارش آستان نیوز، حاج سید رضا موید خراسانی، شاعر و مداح اهل بیت عصمت(ع) و عضو شورای شعر انجمن ادبی رضوی موسسه آفرینش های هنری آستان قدس رضوی بود که امروز جمعه در سن 80 سالگی به رحمت حق پیوست.
از این شاعر مطرح آیینی صدها سروده در مدح و منقبت اهل بیت عصمت و طهارت(ع) به ویژه در رثای حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) به یادگار مانده است که این سروده ها و اشعار از دهه های قبل تاکنون، همچنان زینت بخش محافل و آیین های سنتی روضه ها و مولودی خوانی های اهل بیت عصمت(ع) است. 
 

مؤید دارای قریحه ای سیال و روان در سرودن شعر به ویژه اشعار مذهبی بود به نحوی که جلوه های آیات و روایات به همراه سیره اهل بیت و داستان های تاریخی در شعرهای وی بسیار به چشم می خورد .
سروده های وی تنها به مدح و منقبت اهل بیت(ع) خلاصه نمی شد، بلکه مضامین انقلابی و سرودهای حماسی در موضوعات دفاع مقدس، ایثار و شهادت نیز در دریای اشعار او موج می زد که این مهم مورد توجه مقام معظم رهبری نیز قرار گرفته است.
از کتاب های شعر زنده یاد سید رضا موید خراسانی می توان به: «گل های اشک»، «جلوه های رسالت»، «نغمه های ولایت»، «سفینه های نور»، «چکامه عشق» و... اشاره کرد.
 

این خبر حاکی است، شهریور ماه 1400 مراسم رونمایی از کتاب مجموعه کامل اشعار استاد سید رضا موید در حرم مطهر رضوی و با حضور مسئولان و قائم مقام تولیت آستان قدس رضوی برگزار شده بود.
«کعبه دل ها» در مدح و ثنای حضرت امام رضا(ع) از سروده های معروف مرحوم استاد موید است که با هم مرور می کنیم.

کعبه‌ دل‌‌ها
بر آستان رضا روی التجا دارم
نظر گشا و ببین التجا کجا دارم
 
بر این مقامِ خدا داده افتخار کنم
که در حریم رضا رتبه گدا دارم
 
غبار درگه شمس الشموس عین شفاست
برای چاره هر درد، از این دوا دارم
 
ز صاحبان کرم نیست چشم اکرامم
امید مکرمت از حضرت رضا دارم
 
مرا چه بیم ضلالت ز کوره راه جهان؟
که از ولایت او نور رهنما دارم
 
قسم به تربت پاکش که کعبه دل‌هاست!
غلام اویم و در خدمتش وفا دارم
 
ز معصیت نگران و به مهر او خرسند
چه حالتی است که در خوف و در رجا دارم؟
 
به مهر آل علی پروریده جان و تنم
عجب که مسم و در قلب، کیمیا دارم
 
ز توس دل نتوانم گرفت و رفت ولی
به سر هوای تماشای کربلا دارم
 
ز دل نمی‌رودم یاد نینوای حسین
که روز و شب ز فراقش چو نی، نوا دارم
 
اگر نمردم و رفتم به آستان‌بوسش
از این زمانه به او باز شکوه‌ها دارم
 
به رستخیز، «مؤید»! چو از لحد خیزم
به دست، نامه و بر لب رضا دارم