روایت اشک‌ها و لبخندهای سفیدپوشانی که زینب‌گونه می‌کوشند

به گزارش آستان نیوز، نظام سلامت همیشه مدیون تلاش‌های شبانه‌روزی و بی‌وقفه پرستاران صبور و دلسوزی است که در بزنگاه‌های تاریخی همچون جنگ و شیوع بیماری‌های واگیردار همچون کرونا، نجات جان انسان‌ها و کاهش آلام بیماران را از زندگی شخصی و خانوادگی خود مهم‌تر دانستند و تمام‌قد همراه و یاور مردم بودند. در این بین، چه زیباست که سالروز ولادت فرخنده حضرت زینب کبری(س) در تقویم رسمی ایران، به «روز پرستار» مزین شده است؛ چراکه می‌توانیم با پاسداشت این روز، قدردان بخش کوچکی از جانفشانی‌های پرستار کشورمان باشیم. 
در ادامه به همین مناسبت با سه پرستار باسابقه بیمارستان رضوی، از مراکز درمانی زیرمجموعه بنیاد بهره‌وری موقوفات آستان قدس رضوی هم‌صحبت شده تا با گوشه‌ای از خدمات آن‌ها در این بیمارستان و همچنین سختی‌های حرفه پرستاری آشنا شویم. 
 

اهمیت خدمت پرستاران در بخش‌های اورژانس و آی.سی.یو نوزادان 
«مهسا ابریشمی»، چهل و چهار ساله و 19 سال سابقه خدمت در حرفه پرستاری دارد. در حال حاضر نیز سرپرستار بخش اورژانس و بخش آی.سی.یو نوزادان(NICU) بیمارستان رضوی است. او ابتدا از علاقه خاصش به کار در محیط بیمارستان و خدمت به مردم می‌گوید. سپس درباره ویژگی‌های یک پرستار خوب بیان می‌کند: چنین پرستاری باید از نظر علمی بروز باشد و حرفه پرستاری را به طور کامل درک کرده باشد. همچنین باید بسیار صبور باشد. 
به گفته ابریشمی، پرستاران از آنجایی که شیفت‌های کاری متفاوتی در ساعات مختلف شبانه‌روز دارند و حتی شب‌کار هستند، به همراهی و همکاری اعضای خانواده‌شان بیشتر نیاز دارند تا بتوانند به شکلی شایسته وظایف خود را در محیط خانه و بیمارستان انجام دهند.
از سرپرستار بخش آی.سی.یو نوزادان بیمارستان رضوی درباره تفاوت خدمت پرستاران در این بخش هم می‌پرسم و او پاسخ می‌دهد: کار در این بخش بیمارستان رضوی نسبت به سایر بخش‌ها سخت‌تر است، چراکه پرستاران باید از نوزادان نارس با وزن پایین مراقبت و پرستاری کنند. از طرف دیگر، والدین نوزادان هم استرس بالایی دارند و پرستاران باید خانواده را در این شرایط خاص روحی به بهترین شکل ممکن همراهی کنند.
همچنین او می‌افزاید: شیرین‌ترین خاطره‌ دوران خدمتم در بیمارستان هم برمی‌گردد به روزی که یکی از نوزادان بستری در این بخش، تحت احیای قلبی- عروقی قرار گرفته بود و امیدی به زنده ماندنش نداشتیم، اما به لطف الهی و تلاش تیم درمان، به زندگی بازگشت و توانستیم دل خانواده‌اش را شاد کنیم.
ابریشمی در خصوص اهمیت خدمت پرستاران در بخش‌ اورژانس مراکز درمانی و نقش آن‌ها در لحظات حیاتی نجات جان بیماران به ویژه بیمارانی با کدهای سکته مغزی یا قلبی می‌گوید: پرستاران در این لحظات باید استرس همراهان را کاهش دهند و خدمات مورد نیاز را در کوتاهترین زمان ممکن به بیمار ارائه کنند.
او درباره وابستگی بیمارستان رضوی به بارگاه ملکوتی حضرت رضا(ع) تصریح می‌کند: بارها عنایت ائمه اطهار(ع) را در طول مدت خدمتم در این بیمارستان حس کردم؛ انگار یکی دستمان را گرفت و کمک‌مان کرد. برای من انتساب این بیمارستان به حضرت رضا(ع)، منبع انرژی و آرامش است.  
 

خدمتی دلسوزانه و عاشقانه
در ادامه با «رویا جُمهری»، پنجاه و سه ساله هم‌صحبت می‌شوم که 29 سال سابقه فعالیت در حوزه پرستاری دارد و حدود شش ماه است به جمع کادر درمان بیمارستان رضوی پیوسته و به عنوان سرپرستار بالینی بیمارستان خدمت می‌کند. 
او نخستین ویژگی خدمت در حرفه پرستاری را داشتن عشق و علاقه به این حرفه می‌داند و می‌گوید: ما پرستاران باید به بیماران همچون یکی از بستگان نزدیک خود نگاه کنیم و فراموش نکنیم که او هم خانواده‌ای دارد که بهش نیاز دارند. 
این پرستار باسابقه می‌افزاید: همیشه دوست داشتم در یک بیمارستان فوق تخصصی و مجهز مثل رضوی کار کنم. به خصوص که از روز نخست خدمتمان از ما خواسته می‌شود که این بیمارستان را بیمارستان حضرت رضا(ع) بدانیم و با این نگاه معنوی به بیماران خدمت کنیم. 
از جمهری می‌پرسم، اگر به گذشته برمی‌گشتید، شغل دیگری را انتخاب می‌کردید. او پاسخ می‌دهد: پرستاران دلسوز مردم هستند. بنابراین فکر نمی‌کنم اگر شغل دیگری بجز پرستاری انتخاب کرده بودم می‌توانستم تا این حد برای دیگران مفید باشم. ما پرستاران حاضریم خودمان را تحت فشار قرار دهیم، اما از انجام هر کمکی برای دوست و آشنا که در حرفه پرستاری امکانش را داریم، کوتاهی نکنیم. 
 

رنگ و بوی پرستاری در بخش پزشکی هسته‌ای
«عاطفه کِی منش»، چهل و پنج ساله، یکی دیگر پرستاران باتجربه بیمارستان رضوی است. او که 15 سال سابقه خدمت در این حوزه را دارد و هم‌اکنون سرپرستار بخش پزشکی هسته‌ای این بیمارستان است، ابتدا توضیح می‌دهد: وقتی در دانشگاه در رشته پرستاری قبول شدم، علاقه‌ای به این رشته نداشتم و به اصرار پدرم تحصیلاتم را ادامه دادم، اما پس از اتمام دوره کارشناسی به شدت علاقه‌مند به خدمت در محیط بیمارستانی شدم و همچنان با عشق و علاقه به این حرفه ادامه می‌دهم. 
کی منش در خصوص سختی‌های خدمت پرستاران در بخش پزشکی هسته‌ای می‌گوید: پرستاران در این بخش با اشعه کار می‌کنند، از این رو باید با دقت بیشتری نکات ایمنی را رعایت کنند تا سلامتی‌شان به مخاطره نیفتد. همچنین گروهی از بیماران این بخش، بیماران سرطانی هستند که درد و مشکلات خاص خود را دارند و ما باید با آن‌ها بسیار خوب برخورد کنیم. به خصوص اگر این بیماران، کودک باشند، کارمان سخت‌تر است. به طور مثال، رگ‌گیری از یک کودک دردمند سرطانی که تحت شیمی‌درمانی است، بسیار مشکل است و باید با صبوری و مهربانی خاصی با او رفتار کنیم. 
او ادامه می‌دهد: سال‌هاست با خواست و علاقه خودم در این بخش خدمت می‌کنم، در این میان، گاهی دیدن رنج و درد بیماران دلم را بسیار به درد آورده است تا جایی که برایشان گریه کردم.
کی منش با بیان این‌که هر روز کار پرستاران خاطره است، می‌گوید: به خصوص روزهایی که مراجعان بخش، کودک هستند. به طور نمونه هیچ‌گاه کودک بیماری را که در بیمارستان بستری و تحت درمان بود و نقاشی‌ام را در روپوش سفید کشیده بود، فراموش نمی‌کنم. تمام کادر درمان با او ارتباط نزدیکی برقرار کرده بودند و نقاشی‌هایش هم بهترین هدیه برای ما بود. 
او می‌افزاید: بخشی از مراجعان بخش پزشکی هسته‌ای این بیمارستان را بیمارانی از دیگر شهرهای ایران و کشورهای منطقه اختصاص داده‌اند که بسیاری از آن‌ها به امید شفا به این بیمارستان منتسب به حضرت رضا(ع) مراجعه می‌کنند. این بیماران از کادر درمان بیمارستان هم به دلیل وابستگی آن به بارگاه ملکوتی رضوی توقعات بیشتری دارند. از همین رو ما هم همیشه سعی می‌کنیم با خلوص بیشتری به آن‌ها خدمت کنیم.