به همت بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، نشست علمی «زبان‌شناسی و مطالعات روایی؛ موافقت معنایی» برگزار شد

به گزارش آستان‌نیوز، حجت‌الاسلام و المسلمین دکتر علیرضا قائمی‌نیا، رئیس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در این نشست که با حضور جمعی از پژوهشگران در تالار شیخ طوسی بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی برگزار شد، به تبیین مباحثی همچون کلیت زبان‌شناسی، زبان‌شناسی و روایات و موافقت معنایی پرداخت.
وی با بیان اینکه زبان‌شناسی از دانش‌هایی است که در قرن بیستم گسترش یافته است، ابراز کرد: زبان‌شناسی یک دانش است و از همین رو دارای پارادایم بوده و مبانی معرفت‌شناسی و حقیقی دارد.
این پژوهشگر ادامه داد: زبان‌شناسی جدید بسیار گسترده است، سه دسته از مباحث را می‌توانیم از هم جدا کنیم، یک دسته مباحث کلی زبان‌شناسی است که دارای شاخه‌هایی است، دسته دوم که زبان‌شناسی به آن می‌پردازد مباحث کاربردی است و کاربست مباحث زبان‌شناسی در حوزه‌هاست و دسته دیگر مباحث بینارشته‌ای در زبان‌شناسی است. 
وی تصریح کرد: شاخه‌های زبان‌شناسی عمومی بسیارند و نحوه‌شناسی، معناشناسی، کاربردشناسی و... از جمله آنهاست که هر کدام تبدیل به دانش شده است. به گفته پژوهشگر علوم دینی و فلسفه در زبان‌شناسی قرن بیستم جریان‌های متفاوتی وجود دارد، اما سه جریان کلی در زبان‌شناسی یعنی زبان‌شناسی گشتاری زایشی، زبان‌شناسی نقش‌گرا و زبان‌شناسی شناختی، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، موافقت‌ها را نیز می‌توان در سه دسته کلی گشتاری و تعبیری(شناختی) و فرانقشی تقسیم کرد.
وی ادامه داد: ما باید به نقش‌هایی که زبان در مقام ارتباط با دیگران برقرار می‌کند توجه کنیم، زبان نقش‌های بیشماری دارد، در واقع زبان آینه فرایندهای ذهنی است و در مقام با دیگران نیز نقش‌هایی دارد.
قائمی‌نیا افزود: قلمرو زبان‌شناسی قلمرو بی پایان است، اما در مباحث چند بحث از جمله احراز حدیث، معنای حدیث و روش های آن، تفسیر حدیث و... از اهمیت بسیاری برخوردار است. زبان‌شناسی در هر زمینه‌ای به ویژه در مرحله احراز سنت با روش سبک‌شناسی، معناشناسی و... می‌تواند به ما کمک کند و در واقع زبان‌شناسی نشان می‌دهد ما متناسب با کاری که انجام می‌دهیم چه نوع از احادیث را ملاک قرار می‌دهیم.
رئیس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی اظهار کرد: زبان‌شناسی فرهنگ به یک معنا رابطه زبان و فرهنگ را بیان می کند و باید در زبان‌شناسی حدیث بیشتر به آن توجه کرد.
وی خاطر نشان کرد: موافقت روایات با آیات را باید به معنای معاشناختی دانست که براساس ضوابط و قواعد معناشناسی و زبان‌شناسی جدید قابل کشف است. این نظریه راه را به روی تحلیل معناشناختی روایات و ارجاع دادن آنها به آیات می‌گشاید. تمامی جریان‌ها و گرایش‌ها، باوجود تنوع و تعددی که دارند، در این هدف به‌کار می‌آیند و نظریه جامع در باب موافقت را یاری می‌رسانند.