شوق دیدار در حریم بارگاه نور

شاید برای خیلی از ما مشهدی ها که هفته ای یک یا چند بار به زیارت این بارگاه می رویم، اینچنین اشتیاقی، عجیب باشد. ما در کنار منبع نور هستیم و قدردان این حلاوت ابدی نیستیم. قدر را آن‌ها می‌دانند که از راه دور، برای حضور، بار سفر بسته باشند و به اشتیاق چشم و چراغ این حرم، طی طریق کرده باشند. 
 

حلاوت یک زیارت دلچسب
می خواهم با آنها از اشتیاقی که دارند بگویم و بشنوم. 61 زائر زن و 84 زائر مرد که همه نابینا و کم بینا هستند و در عصری بارانی قرار است راهی میهمان صحن و سرای این بارگاه باشند. پیش از گپ و گفت، دقایقی با کمک خدام امام مهربانی «زیارت آسان» را پشت سر می گذرانند و در رواق دارالهدایه مهمان برنامه ای می‌شوند که جان و دلشان را به رأفت امام هشتم(ع) گره می زند. در تمام این لحظات که در کنارشان هستم، به حس زیبایی که روی صورت شان نشسته، به ذکرهایی که لبخندهای دلنشین از لبانشان جاری ساخته و به زیارتی که حلاوتش را با تمام وجود درک کرده اند قبطه می خورم. 
از چند نفرشان اجازه می گیرم تا چند دقیقه هم کلانشان شوم. به سراغ «سارا تالش صالحانی» می روم که در کاروان مازندرانی های عزیز از شهرستان نور آمده است. او که جمعی از دوستان همشهری خود راهی اردوی زیارتی جامعه نابینایان و کم بینایان شده است، شروع زیارت و حضورشان را با لبخند و ذوقی مثال زدنی اینگونه توضیح می دهد: جمعه به مشهد رسیدیم و دوشنبه هم باید برگردیم به شهرمان. فرصت کمی داریم و باید تا می توانم زیارت کنم و لذت ببرم. 
 

موسیقی گوش نواز حرم
او که 31 بهار از حضرت پروردگار عمر گرفته است، هنرها و توانمندی های مثال زدنی دارد و می گوید: کارهای هنری مختلفی انجام می دهم و در کنار آن قرآن را هم حفظ کرده ام. 
ادامه حرف هایش می رود به سمت و سوی حس و حالش از زیارت و حرف هایی می زند که بی درنگ بر دل می نشیند: وقتی برای زیارت به حرم امام رضا(ع) می آیی لازم نیست چیزی را ببینی. عطر حرم، گنبد، کبوترها، هیاهوی حرم و حتی راه رفتن آدم ها مثل موسیقی گوش نواز است و هر زائری را به لذتی معنوی می کشاند اما در یک جمله کوتاه می توانم بگویم مثل حس عاشق شدن و پرواز کردن است. 
 

نگاهت را مگیر از من
سارا حرف هایش را اینگونه ادامه می دهد که: همه این حس ها مثل نقاشی است و نقاشی آدم ها با هم فرق دارد پس هر کسی در حرم حس خاص خودش را تجربه می کند که حالتی ناب دارد و اگر بخواهم از حرم امام هشتم(ع) چیزی را به یادگار ببرم نگاه امام را به یادگار می برم چون آن را حس کردم. همه می گویند توکل به خدا و امام رضا(ع) خیلی شفا می دهد و معجزه می کند و این را شنیده ام و دوست دارم شفای خودم را ببینم و معجزه نصیب من هم بشود. ما بچه های معلول ترحم نمی خواهیم بلکه توجه می خواهیم تا توان ما را باور کنند. 
 

چشم دل بیناتر از چشم سر
ماریا فرجی ٣٩سال دارد و او هم حافظ قرآن است. از سال ٩٢ کار حفظ را شروع کرده و در سه سال حافظ کل قرآن شده است. او درباره حال و هوای مراسم دارالهدایه عنوان می کند: خادمان امام هشتم(ع) ما استقبال و کمک کردند تا به راحتی به زیارت برویم و بعد از آن به رواق دارالهدایه آمدیم. اینکه در این زیارت همه، اعضای جامعه نابینایان و کم بینایان هستیم، حسی دارد که باعث می شود احساس غریبی نداشته باشیم. در حرم خادمان از ما استقبال و نبات متبرک به ما اهدا کردند. 
او نیز در حالی که از حضور در حرم و زیارت بارگاه منور رضوی، احساسی فرحبخش دارد، می گوید: دعا می کنم ما را در جامعه کم توان نبینند و بدانند ما ناتوان نيستیم و گاهی بهتر از افراد سالم کارهای خود را مستقل انجام می دهیم و حال و هوای خوب و سرشار را داریم، حتی فکر می کنم این حال و ارادت بهتر از کسانی باشد که با چشم دل حرم امام رضا(ع) را می بینند. 
 

آرزوی زیارت برای همه آرزومندان 
نساء سادات حسینی که سفرهایش با جامعه نابینایان را دوست دارد نیز می گوید: وقتی با دوستان خودم هستم خیلی بیشتر خوش می گذرد و به واسطه سفر به مشهد با بقیه نابینایان هم استانی خودم آشنا شدم و دوستان زیادی پیدا کرده ام.

او ادامه می دهد: من قرآن را حفظ می کنم و در کارهای هنری سررشته دارم. در این سفر معنوی بود که متوجه شدم خیلی از همسفرهای ما هم همین ویژگی را دارد. فکرش را بکنید، ما قبل از آنکه وارد سفر بشویم متوجه برکات این سفر شدیم که یکی از این برکات حضور دوستانی همانند خودمان در این سفر است. 
وی با بیان حس و حالش در لحظه پرچم گردانی توسط خادمان می گوید: برنامه های حرم خیلی عالی و دوست داشتنی است. با لمس پرچم امام رضا(ع) حس خوبی تجربه کردم. خیلی از ایشان ممنون شدم که این زیارت را نصیب من کرد و در وصف حال خودم در آن لحظه دکلمه خواندم.  اگر بخواهم یادگاری از حرم امام رضا(ع) ببرم امیدوارم رسیدن به حاجت هایم را قسمتم کند. احساس کردم امام رضا(ع) من را می بیند. از امام رضا(ع) خواستم این زیارت را نصیب همه آرزومندان مخصوصا کسانی که نیامده اند بکند. 
هم شفا هم عاقبت بخیری
عاطفه دیوسالار هم نابینا است، هم ناشنوا و هم توانیاب جسمی و حرکتی. به کمک و همراهی دوستانش در پاسخ به سوالات بیان می کند: 32 سال دارم و از شهرستان نور آمده ام هستم و در این سفر هم خانواده و هم دوستانم خیلی به من کمک کردند تا تجربه زیارت را داشته باشم و با کمک خادمان این زیارت برایم سخت نبود. 
او می افزاید: هر چند باید تابع و تسلیم محض پروردگار باشیم اما در این سفر از امام رضا(ع) شفای خودم را خواستم و اینکه عاقبت بخیر بشوم. 
صحبت از عاقبت بخیری و شفا که می شود لب هایی زیر لب آمین را زمزمه می کنند و دستانی برای طلب حاجت به سمت آسمان می رود. اشکی از چشمی بسته می چکد و یکی آن طرف تر بلند می گوید: چشممان گنبد آقا را ببیند صلوات...