یادداشت: حرم و این زائران نوروزی

چشم اگر در حرم و حوالی حرم حتی خیابان های دور بیندازیم خواهیم دید که مشهدالرضا، ميزبان مسافران بي شماري است که از اقصي نقاط کشور و حتي ديگر کشورها به عشق زيارت حريم ملک پاسبان حضرت شمس الشموس مولا علي بن موسي الرضا(ع) به اين شهر مي آيند. مردماني با چشماني مشتاق، دلي زلال و لب هايي که به زيارتنامه خواني می شکفد چنان که گُل بر دامن بهار. بهار در بهار می شود حرم از این همه گل که شکوفا می شود. هر کدام هم که مي آيند، به اندازه پلکي که مي بندند و مي گشايند، حامل نامه هاي نانوشته التماس دعاي مردماني هستند که آنان را فرصت زيارت، رفيق نشده است و با حسرت به آشنايان خويش که زائر کوي حضرت رضا(ع) شده اند فقط التماس دعا گفته اند و هزار البته، اين يک تعارف نيست، يک عادت هم نيست. دل، اميد مي بندند به اجابت التماس دعاها. 
سنگين است تکليف زائراني که آمده اند و حامل پيغام هاي مردمانند. نکته اي که زائران بايد توجه داشته باشند، شأن سفير بودن است و يادشان بايد بماند وقتي مي آيند قاصد مردمان ديار خويش نيز هستند و بايد پيغام آوري کنند به درگاه آقاي رئوف و در اين جا بايد خود را بسازند، آن چنان که شايستگي بر عهده گرفتن پيام بردن از سوي حضرت رضا(ع) را داشته باشند. چه زيارت فقط به حرم آمدن و در این فضا دعايي خواندن نيست بلکه بالاتر از آن فهميدن دعا و اقامه زیارت و مزين شدن به صفات مومنان و مُحرِم شدن به اِحرام زيارت است. به راز خوانی از واژه هایی که چون گشوده شود، درهای ملکوت را باز خواهد کرد. بدانیم که زیارت، اگر چه در سفر رقم می خورد اما این سفر فقط سیاحت نیست. زيارت، يک ماجراي يک طرفه نيست. زائر هم بايد بتواند پيغام بياورد و هم بايد بتواند پيغام ببرد. نمي شود که وقتي زائر از زيارت برمي گردد براي کساني که به او التماس دعا گفته اند، پاسخي نداشته باشد. او بايد بتواند پيام زيارت را براي آنان ببرد، اين نيز نيازمند بازخواني و بازفهمي مفهوم متعالي زيارت است و درک اين حقيقت که زيارت نه بوسيدن در و ديوار و قبر و ضريح، نه دخيل بستن به پنجره فولاد که بالاتر از آن تشرف به حضور حضرت امامي است که «تسمع کلامي» درباره او حقيقت است و «ترد سلامي» نشانه کرامت. زيارت يعني رسيدن به حضور امامي که شاهد است و ناظر رفتار ما. امامي که حتي نامه هاي نانوشته را مي خواند و جواب مي دهد و شعرهاي ناسروده را به کرامت صله مي دهد. امامي که هيچ چيز از او مخفي نيست. ناگفته ها را مي شنود و... پس شايسته است زائراني که فيض سعادت، رفيق راهشان شده است و در نوروزگاهِ زمان، به بهشتی ترین زمین، به مشهدالرضا و حرم آقا بار يافته اند، با نگاهي ويژه به شناخت خود بپردازند و پس از ره يافتن به شناخت خويشتن، به شناخت امام خويش دست يابند تا با زيارت قبول بازگردند و سفير امام رضا(ع) باشند. بروند و زائر بسازند تا بیایند و در این حریم، روزِ خود را نو کنند حتی اگر تقویم ورق ها بر نوروز افزوده باشد. روزی که اینجا نو بشود جان را و جهان را عیدی مدام خواهد بود. باری، طبیعت به هوش است و به گوش تا با پیغامِ نوروز، بهار را آغاز کند. ما هم به هوش باشیم تا در حرم، به گوش، نوش کنیم سلامی که جواب سلام هاست. واقعا نوروز هم نوتر از نو می شود وقتی حرم را عطر سلام و صلوات، در بر بگیرد... .