یادداشت/ مشهد الرضا(ع) و رسمِ بهشتی خصالان 

حکایت پرشکوهی است این طلب. این خواستن و خواسته شدن. این که بخواهی بیایی و توانِ آمدن در جانت جهانی از شور برپا کند. فرق زیارت با دیگر سفرها هم در همین طلب دوسویه است. چیزی ذیل مفاهیم بلند حدیثِ قدسیِ «من طلبنی، وجدنی...» 
زیارت، به طلب، بیرون آمدن است. اول از خود و بعد از خانه خویش. بیرون که آمدی، سمتِ مشهد را که انتخاب کردی، «خود راه بگویدت که چون باید رفت.» 
طلب، به یافتن می‌انجامد. یافتن به عشق. عشق به عشق متقابل. و ادامه را هم که در حدیث قدسی خوانده‌ایم. زیارت یعنی این. باید ما را به مرتبتی چنین رفیع برساند که نهایت‌اش خود خدا باشد. 
آدم‌ها انتخاب می‌شوند برای زیارت. اگر پایمان به حرم باز شد بدانیم در لطف دوست بر ما باز شده است. قدر بدانیم این نعمت را. فرصت حرم را، وقوف در خانه جانانه بدانیم و به یاد داشته باشیم پندِ «فروغی بسطامی» که گفت: گر شبی در خانه جانانه مهمانت کنند گول نعمت را مخور، مشغول صاحبخانه باش هوشیاران چنین می‌کنند که نعمت اصلی خود اوست. 
زائر هم با درک این مطلب است که به «طلب» می‌آید. غیر از آدم‌ها، خاک‌ها و سنگ‌ها هم انتخاب می‌شوند. برای مشهدی شدن گزیده می‌شوند تا حجت برگزیده خدا، بر آن قدم بگذارد. 
این کلام نورانیِ حضرت رضا(ع) است که درباره این «خاکِ گزیده» فرمود: «و هی بأرض طوس و هی و الله روضة من ریاض الجنة؛ این بقعه در سرزمین طوس است و سوگند به خدا که باغی است از باغ‌های بهشت.» 
آن آدم‌های منتخب، در این زمین منتخب، و در زمانِ منتخب که نوروز را به رمضان گره می‌زند، می‌طلبد که میزبانانی منتخب هم داشته باشد. بهشت، فرشته‌های خود را دارد. «روضه من ریاض الجنه» نیز باید فرشته خصالانی داشته باشد که عهد عشق را بدانند و مَلک گونه، این ملکوت زمین را بیارایند. 
خادمان حرم، نخستین فوج این فرشته خصالان هستند که در سرزمین گزیده، با مردمان منتخب مواجه می‌شوند. باید ترجمه نگاه امام را به رفتار درآورند. در خط بعد همه مردم مشهد اند که خیابان بعد از خیابان و حتی خانه بعد خانه، خط فرشتگان را باید پی بگیرند. 
همه ما آفتاب‌نشینان حضرت خورشید در این ایام باید، جوری رفتار کنیم که شوق مردم به مانند و سپس باز آمدن به شهر امام رضا(ع) روز افزون شود. مجاوران هم مثل زائران در شمار منتخبان هستند. انتخاب شده‌اند برای زیستن بر پهنه‌ای که بهشت را ترجمه‌ای زمینی است. 
به این انتخاب پر سعادت احترام بگذاریم و همه‌مان از زائر و خادم و مجاور کریمانه و شادمانه به گونه‌ای رفتار کنیم که گونه فرشتگان از شادی سرخ شود. به ویژه که طبیعت هم در شکوه نوروز و بهار به فصل سبز خود می‌رسد. آدم‌ها هم در طلب «احسن الحال» از حضرتِ «محول الحول والاحوال»، لب را با لبخند آرزو می‌کنند.