ثانیه‌های اجابت

به گزارش آستان نیوز، بعد از نماز مغرب و اعشاء حوالی ساعت هفت و نیم، خادمان در چایخانه صحن کوثر استکان های چای را یکی پس از دیگری با چاشنی عشق به آقا پر می کنند و با صلواتی به دست زائر و مجاور می دهند.
 

جلوه های مهر در حریم مهربانی
دور و اطراف چایخانه تا چشم می چرخانی آدم هایی را می بینی که بی بهانه به مهر امام رئوف آنچه را که می توانند انجام می دهند. جوانی صندلی برای نشستن پیرزنی خسته از راه می آورد و ریش سفیدی سبدهای پر از استکان را به نیت خدمت به چایخانه می رساند.
معین، پسر بچه ای است که قد و قامتش به 9 یا 10ساله ها می زند، استکان های خالی را از گوشه و کنار جمع می کند و داخل سبد مخصوص مرتب می چیند. او که از داراب استان فارس چند روزی مهمان حرم امام هشتم(ع) است، همانطور که سرش پایین است و با دقت ته مانده استکان ها را خالی می کند توضیح می دهد: من استکان ها را مرتب در این سبدها می چینم تا وقتی برای شستشو می برند نشکند. 
او در پاسخ به اینکه علت حضورش در حرم چیست؟ اول کمی ساکت می شود و همانطور که سرش پایین است می گوید: معلم ما در مدرسه گفته خدا کمک کردن به دیگران را دوست دارد و من علاقه دارم  به خادم ها کمک کنم و از این کار خوشم می آید. 
 

زیارت پس از ۲۵ سال
کمی آن طرف تر معصومه امیری با دختر چهار ساله اش روی پله های چای خانه نشسته اند. او که زائری از کرمان است به حال و هوای با صفای حرم اشاره می کند و می گوید: یک هفته است که با دخترم به زیارت آمدم. کمک پرستارم و در مدت زمان مرخصی کوتاهی که داشتم عزمم را جزم کردم تا بعد از 25 سال به زیارت بیایم. اینجا خیلی حال و هوای خوبی دارد. شب جمعه دعای کمیل رواق امام خمینی(ره) خیلی باصفا بود و بسیار لذت بردم. چیزی شبیه حال و هوای گلزار شهدای کرمان بود. فقط کاش از مراسم دعای ندبه هم مطلع می شدم که در کدام صحن است و از این مراسم هم جا نمی ماندم. اینجا خیلی خوب است و هر ثانیه اش لحظه ای برای اجابت دعاست.
 

هم زیارت هم سیاحت
او لبخندی می زند و با همان لهجه کرمانی اش ادامه می دهد: حرم نسبت به 25 سال قبل خیلی عوض شده است.  من آن زمان دانش آموز دبیرستانی بودم. تغییر را در سقاخانه، رواق امام خمینی(ره) و حتی موزه ها به راحتی می توانم تشخیص بدهم. راه رفتن در حرم هم زیارت است و هم سیاحت و کشف اماکن جدید! دوست دارم چند روز دیگر که به شهرم برمی گردم به اندازه یک سال با خودم معنویت و ارادت به امام رضا(ع) ببرم.
هرچه از فضای چایخانه به سمت صحن پیامبراعظم(ص) می روی، زائرانی را می بینی که خانوادگی دور هم نشسته اند. عده ای با هم می گویند و می خندند و عده ای چشم به بلندای ایوان ولی عصر(عج) دوخته و به زار و نیاز با خدا مشغولند. 
سعیده یداللهی که مشغول تماشای بازی فرزندش با چند بچه دیگر است، به رفت و آمدهای مرتبش به حرم اشاره می کند و می گوید: توفیق دارم که مشهدی باشم و دو سالی است که در ماه رمضان مرتب به حرم می آیم. امسال که عید نوروز با ماه رمضان یکی شده شب‌های حرم خیلی خواستنی است و اصلا گذر زمان را متوجه نمی شوم. 
علی امکانی یکی دیگر از زائران حرم امام مهربانی هاست که از یزد برای کسب آرامش به غریب الغربا(ع) پناه آورده است. او از بی قراری هایش یاد می کند و می گوید: به واسطه مشکلاتی که داشتم حالم خیلی خوب نبود. به مشهد آمدم تا امام رضا(ع) خودش حال من را خوب کند. این چند روز هم درحرم بودم و هیچ جا نرفته ام و نیت کرده ام فقط در حرم بمانم. جلسات قرآن و مراسم های حرم را شرکت می کنم و همه چیز در اینجا خوب است.
او با یاد کردن از حال و هوای افطار حرم بیان می کند: یکی از چیزهایی که خیلی در وقت افطار خوب است همدلی بین مردم است و هرکسی هر خوراکی که به همراه دارد بی ریا قسمت می کند. من این لحظات را دوست دارم و بیشتر حس همراهی و اینکه هنوز به لطف امام رضا(ع) مهربانی در زندگی جاری است را درک می کنم. این مسئله  برای حال روحی من غنیمت است.
گفتگو که تمام می شود چند لحظه بعد چند نوجوان با ترکیب لباس های محلی به صف می شوند و با زبان محلی لری سرودی را با نوای" "یا امام رضا(ع)" اجرا می کنند. با آغاز اجرای سرود جمعیت دورشان حلقه می زنند. در بین جمعیت زنی به گویش جنوبی می گوید: "چه همه چی اینجا قشنگه". زن درست می گفت، هر چیزی به لطف محبت ثامن الحجج(ع) زیباتر می شود.
.