یادداشت/ حراست از حق را از امام رضا(ع) بیاموزیم

راز تکرار ناشوندگی آن در زیارت هزار باره در همین روح است والا کدام فضا را می‌توان یافت که در دیدار ده باره و صدباره تازگی خود را از دست ندهد؟ این که حرم در هر زیارت، نوشوندگی دارد برای آدم به همین روح برمی‌گردد. روحی که باز حیات خود را از امامی نامیرا می‌گیرد که هم کلام ما را می‌شنود و هم سلام ما را پاسخ می‌دهد. سلامتی ما هم رهین همین «علیک» ای است که سلاممان را شکوفا می‌کند.

در این حرم به آن روح باید متمسک بود و کوشید که زیستن خویش را هم به عیار صاحب آن روح نظم بخشید. حرم پرشکوه‌تر و سازنده‌تر می‌شود اگر اجزای آن در مهندسی امامت معنا یابد. اگر آدم‌هایش هر روز بیش از روز قبل به صفت رضوی غنی‌سازی شوند.

جامعه، جانی تازه خواهد یافت اگر فرهنگ صاحب حرم، در همه جا ساری و جاری شود. آن وقت نه فقط مسلمانان که همه مردم، «به زیستن» را تجربه خواهند کرد. امام رضا(ع) حافظ حقوق همگان است. این می‌تواند همگان را در رسیدن به حقوق شان یاری کند.

برایم خیلی جالب بود. برای شما هم دلنشین خواهد بود وقتی ماجرایی را بخوانید که من اول بار از زبان حسن آقای رحیم پور ازغدی شنیدم. بعد هم به جستجوی مطلب برخواستم و خواندم که، در نیشابور، سرمایه‌داری بود زرتشتی مذهب. او وصیت کرده بود که بعد از مرگش، ثروتش را صرف فقرا کنند(بدون این که دین فقرا را ذکر کرده باشد). قاضی نیشابور هم آن را میان فقرای مسلمان تقسیم کرده بود. وقتی موضوع در حضور امام رضا(ع) مطرح شد، ایشان فرمود که به میزان آن مال از صدقات مسلمین بردارند و میان فقرای زرتشتی تقسیم کنند. چون آن فرد اگر چه تعیین دین نکرده اما به قاعده تا فقیر در کیش خود او باشد به دیگر ادیان توجه نخواهد داشت.

امام به این گونه از منافع جامعه زرتشتیان حمایت کردند. چیزی که جهان امروز اگر آن را فهم کند، جای بهتری برای زندگی خواهد بود. امام به ما درس می‌دهند که از حق باید حراست کرد. از حق بدون این که فکر کنیم چه قوم و گروهی بهره‌اش را می‌برند.

این نگاه اگر در زندگی ما ترجمه شود، همه به حق هم احترام خواهیم گذاشت. جوری زندگی خواهیم کرد و در تعاملات با دیگران عدالت را عیان خواهیم کرد که اگر زرتشتی هم ما را دید بفهمد شیعه امام رضائیم. «کونوا لنا زینا» رفتاری چنین را طلب می کند.

احیای امر امامت که حضرت رضا(ع) بر آن تاکید دارند هم رفتاری چنین را اقتضا می کند. به سیره‌ای چنین التزام ورزیم. در حرم و در زیارت هم بکوشیم به صفات صاحب حرم آراسته شویم. چنین که شد، هر کس که از حرم بیرون آمد می‌تواند سفیر زیارت شود. چنین حالی روزی همه ما باد ان شاالله.