حرم، کانون باطل السحر جادوی دین ستیزان

فکر می کردند در گذرِ نسیم از لای چند تارِ مو، "حبل الله" ترک برمی دارد. خیال شان بود که بی عملی یا بد عملی برخی مسئولان هم می شود بنزینی روی آتش که چیزی از دیانت مردم نمی گذارد. بیگانه هم به سحرِ خویش امید داشت و با واسطه های چند گانه، دین گریزی را تبلیغ می کرد. باورداشت که نیروی گریز از مرکزی که طراحی کرده است، مرکز را خالی خواهد کرد. برخی از خودی ها هم در گمانه های ناصواب سیر می کردند اما حرم، ثابت کرد، به عنوان مرکز نور، اعجازی در ذرات خویش دارد که نیرو ها را به مرکز، باز می گرداند.

چنین بود که سیل جمعیت را در حرم دیدیم و بارانی که از چشم م ردم برمی خواست و خشکسالی دل را به "ترسالی" پیوند می داد. هر صحن، صحرای عرفات را مانند بود با هزار در هزاران زن و مردی که ملکوت را در زمین تجربه می کردند.

رواق ها، قاری خوش الحانِ دل مردم بودند و شبستان ها، سهم روشنایی روز ها را تمشیت می کردند. حرم رضوی بود که شمایی از روضه رضوان را پیش چشم می آورد. خادمان بودند که مشق خدمت شان، رشک ملائک را برمی انگیخت. تدبیر ها در کار می شدند تا کاری نمایان شکل بگیرد در جبهه ای که هر حرم نشین را به اندازه یک سرباز، به چشم می آورد. نه، به اندازه ده سرباز به چشم می آورد. مردمانی که آمده بودند را می شود جان یافته از " إِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ عِشْرُونَ صَابِرُونَ يَغْلِبُوا مِائَتَيْنِ؛ اگر بیست نفر از شما صبور و پایدار باشند بر دویست نفر غالب خواهند شد." خدا این نسبت یک به ده را برای ما تدبیر فرموده است. اگر خود را به انرژی فراهسته ای" صبر" مومنانه تجهیز کنیم، شوکتی چنین دشمن شکن خواهیم یافت.

آنچه در کلام رهبر فرزانه انقلاب هم شنیده و خوانده ایم، ذیل همین آیت الهی قابل تعریف است؛ دوران بزن دررو تمام شده است. یکی بزنند، ده تا می خورند. حالا هم حکایت همین است. در حرم، زنان ومردانی جمع شدند که به اندازه ده نفر از دیگران برکت دارند. آن تصاویر روشن و روشنی بخش را دوباره و چند باره نگاه کنیم. آن را سرمه کنیم برای چشم دیگران تا بفهمند که حق ماندنی و حقیقت ماندگار است. بدانند مردم باور مذهبی خود را در حرم تراز می کنند. خیابان های عاصی هم به حرم ختم خواهد شد. رفتگان هم باز خواهند گشت. حرم، کانون نور و معرفت خواهد ماند و به جهان نور خواهد پاشید، ان شاالله