به گزارش آستان نیوز، بارگاه نورانی سلطان خراسان، مهیاتر از همیشه فرش سخاوتش را برای میزبانی از قول و قرارهای عاشقانه پروردگار و بندگانش گشوده است.

بیشتر صحن و سراها را که قدم شماری کنی، واضح تر از همیشه و در اکثر قدم ها، حضور مسافران عرفه را می توانی به چشم ببینی، مسافرانی که آمده اند در قطعه ای از بهشت، عرفه جان بشنوند و جان به نوای عرفه بسپارند.

از هر گروه و دسته و سنی

این حضور اصلا محدود به یک گروه و یک فکر و یک دسته جنسی و سنی نیست. از مادربزرگ و پدربزرگانی که با عصا و بعضا پاهای خسته، یا روی ویلچر نشسته از راه می رسند، در حالی که خیلی هاشان عینکی ته استکانی به چشم دارند تا پسران نوجوان، مادران طفل در آغوش، خانواده های کاسب و کارمند که مستقیم از محل کار آمده اند.

راستی مگر فرقی هم می کند؟ همه حاضران این کاروان در این بارگاه پرآوازه به کَرم، از پیش پذیرفته شده اند و هیچ حضوری از سر تفنن و وقت گذرانی نیست، همه آمده اند چون حساب کرده اند که اینجا عرفه شان بهتر حساب می شود. همه مهمان آقا هستند و میهمان بارگاهی که شفاعت هر دعایی را به آسمان می رساند.

میهمانان چه خاص باشند و چه عام، فرقی در فلسفه عرفه ندارد. چه زائران اردو و عرب زبان باشند یا هم وطنان ترک و فارس و لر و یا حتی ناشنوایانی باشند که قرار دعایشان در دارالقرآن حرم است و شیوه عاشقی شان شاید به ظاهر متفاوت باشد.

عبور از میان این همه حضور قطعا برای ثبت این حضور عاشقانه است، که خلوص و سنجش آنچه در دل می گذرد، داوری سنگین می خواهد که راویان این شکوه از عهده وصفش خارج اند. از عهده قضاوت خلق خارج است. هر چه هست. این حضور نمایش باشکوهی است از حلقه نیاز به درگاه معبود، با الهام از شکوه عرفه امام حسین(ع)

راز بهره از عرفه

بهره کامل و کافی از روز عرفه وقتی نصیب ما می شود که در عصر روز عرفه، دعای امام حسین(ع) در روز عرفه را هم صدا و همنوا با ایشان زمزمه کنیم، دعایی که فراز به فراز آن مرتبه ای عالی از عرفان و معنویت است، امام حسین(ع) هنگام این دعا در صحرای عرفات با چشمانی اشکبار و در نهایت خضوع و خشوع، حال دل را روایت کرد و ما نیز برای این خودشناسی نیازمند الگو هستیم.

عصری که گذشت و به غروب رسید، جدا شدن دل از دل مشغولی های دنیا بود که با رسم ادب آموزی از سالار کربلا گذشت تا حاجات بندگان بارگاه ثامن الحجج(ع) سر به آسمان اجابت بساید. انشاالله.