مرهم دردهای عاشقان رضا(ع) / خدمت خالصانه خادمیاران سلامت به زائران امام هشتم(ع)

به گزارش آستان نیوز، همزمان با ایام پایانی ماه صفر شاهد تبلور خدمت نیروهای افتخاری همکار با مؤسسه درمانی آستان قدس رضوی به زائران و مجاوران بیمار به ویژه بیماران اورژانسی در پایگاه‌های فوریت‌های پزشکی حرم مطهر حضرت رضا(ع) و دارالشفای امام(ع) هستیم. به این بهانه به پایگاه فوریت‌های پزشکی صحن امام حسن مجتبی(ع) سر می‌زنیم تا روایتگر گوشه‌ای از خدمت این دریالان حوزه سلامت از شهرهای مختلف باشیم.

خدمتی متفاوت و لذت‌بخش

صحن و سرای رضوی مملو از خیل جمعیت عزاداران سیاهپوش و محب خاندان عصمت و طهارت(ع) است که برای عرض ارادت به پیشگاه امام رئوف(ع) و شرکت در مراسم مذهبی ایام شهادت حضرت رضا(ع) از راه دور و نزدیک میهمان این سرای ملکوتی شدند. از میان خیل جمعیت عزاداران عبور کرده و خودم را به پایگاه فوریت‌های پزشکی در صحن امام حسن مجتبی(ع) می‌رسانم که به عنوان یک مرکز مجهز فوریت‌های پزشکی در دو بخش مجزای خواهران و برادران امکان بستری موقت بیماران اورژانسی را دارد. در مقابل پایگاه، یک دستگاه آمبولانس مستقر و در کنار پایگاه نیز مکانی مجزا برای ارائه خدمات سرپایی همچون کنترل قند و فشار خون ایجاد شده است. وارد پایگاه که می‌شوم، مثل همیشه سفیدپوشان عرصه سلامت در حال تلاش و تکاپو هستند. پس از انجام هماهنگی‌های لازم، با دکتر حبیب ملک‌زاده پزشک عمومی پنجاه و هشت ساله که اهل میبد یزد است، هم‌کلام می‌شوم. او می‌گوید: در حرفه پزشکی 30 سال سابقه فعالیت دارم و حدود پنج سالی است که به صورت افتخاری به بیماران حرم مطهر رضوی خدمت می‌کنم.

این پزشک خادمیار سلامت رضوی ادامه می‌دهد: به طور معمول هر سال چند بار به ویژه در مناسبت‌ها که حرم مطهر شلوغ‌تر از بقیه ایام است، برای خدمت به مشهدالرضا(ع) مشرف می‌شوم.

دکتر ملک‌زاده بیان می‌کند: بی‌شک خدمت به بیماران امام رضا(ع) که با سایر بیماران متفاوت است، لذت بسیاری دارد. در واقع از این‌که می‌توانم در این بارگاه قدسی به بیمارانی در اقشار مختلف خدمت کنم، خوشحال هستم.

توشه‌ای برای آخرت

در ادامه به سراغ سحر داوری؛ پرستار چهل و هشت ساله اصفهانی می‌روم که در بخش ورودی این پایگاه فوریت‌های پزشکی مشغول پاسخگویی به زائران است و به قول فعالان حوزه سلامت، آن‌ها را تریاژ می‌کند تا اولویت‌بندی بیماران برای بهره‌مندی از درمان مشخص شود. او دقایقی وظیفه‌اش را به پرستار دیگری می‌سپارد تا بتوانیم دقایقی صمیمانه با یکدیگر صحبت کنیم. بانو داوری با اشاره به این‌که 27 سال سابقه فعالیت در حرفه پرستاری دارد، می‌گوید: همیشه علاقه داشتم به هموطنانم خدمت افتخاری کنم، اما به دلیل مشغله‌های کاری در بیمارستان، امکانش برایم فراهم نمی‌شد تا این‌که اسفند سال گذشته بازنشست شدم. از فروردین ماه امسال هم پرس‌وجو کردم که در کجا می‌توانم از تخصصم برای خدمت دلی به بیماران استفاده کرده و اندوخته‌ای برای آخرتم ذخیره کنم.

او می‌افزاید: سرانجام از زینبیه اصفهان، خدمتم را به بیماران محروم آغاز کردم. در ادامه این خدمت افتخاری، برای خدمت به زائران در روزهای پایانی ماه صفر به مشهد دعوت شدم و اکنون چند روزی است همراه و یاور خادمیاران سلامت رضوی در حرم مطهر هستم.

این پرستار اصفهانی با تأکید بر این‌که برای نخستین بار است توفیق خدمت در این آستان مقدس نصیبش شده است، می‌گوید: خدمت به زائران آقا علی بن موسی الرضا(ع) بسیار شیرین و دوست‌داشتنی است. سعی می‌کنم به درد و دل‌های بیماران به طور کامل گوش دهم و آن‌ها را راهنمایی کنم. زائران هم از ارائه این خدمات درمانی خشنود می‌شوند، برایمان دعای خیر کرده و با حس آرامش و سبکی خاصی پایگاه را ترک می‌کنند.

حس غریب عاشقی

شمسی کاظمی؛ بهیار شصت و چهار ساله زنجانی، یکی دیگر از نیروهای افتخاری پایگاه است که سرصحبت را با او باز می‌کنم. او می‌گوید: 6 سال است زیر پرچم آستان قدس رضوی خدمت می‌کنم و ایام پایانی ماه صفر امسال، اولین بار است که سعادت خدمت در بارگاه ملکوتی امام هشتم(ع) برایم فراهم شده است.

بانو کاظمی با بغضی در گلو ادامه می‌دهد: از همان لحظه‌ای که از زنجان راهی سفر به مشهدمقدس شدم، حس غریبی داشتم و اکنون که در داخل حرم مطهر هستم، این حس بیشتر شده است.

او می‌افزاید: این حس در وجودم است و نمی‌توانم آن را توصیف و بیان کنم، فقط می‌توانم بگویم حس قشنگی است. افتخار می‌کنم که در این

آستان نورانی، در خدمت زائرانی از اقصی نقاط کشور هستم.

از این بهیار زنجانی درباره بیماران خاصی که در این چند روز خدمتش با آن‌ها برخورد داشته است، می‌پرسم و او تعریف می‌کند: صبح چهارشنبه، زائری کرمانی که به بیماری سرطان مبتلا بود، به پایگاه مراجعه کرد. او با جسمی بیمار به نیت شفا به حرم مطهر مشرف شده بود و می‌خواست برای گرفتن حاجتش به زیارت برود و دخیل شود. حال و هوای این بیمار صعب‌الاعلاج را فراموش نمی‌کنم. 

با شنیدن خاطره بانو کاظمی، عبارت «دخیل بسته عشقم به پای پنجره توس» در ذهنم تکرار می‌شود. بی‌تردید این ایام، بیماران بسیاری به نیت شفای خود یا عزیزانشان دلشان را به پنجره فولاد آستان جانان گره می‌زنند تا شاید خداوند در پرتوی عنایت حضرت رضا(ع)، دست‌های حاجتمندشان را خالی برنگرداند. چه خوبست اگر همه ما هم‌نوا شویم و برای صحت و سلامتی تمام بیماران کوچک و بزرگ ایران اسلامی دعا کنیم...

گزارش: آرزو مستأجر حقیقی