دعبل‌های شاه خراسان به دارالحجه آمدند

به گزارش آستان نیوز، دارالحجه نزدیک‌ترین نقطه به مزار حضرت رضاست. همان‌جایی که بین ما و آرامگاه امامِ رئوف یک ضریح و پس از آن، دیواری بلند است که عطر یوسف زهرا را می‌دهد و دست‌هایمان از آن کوتاه است. 
زائران به صف و روبه‌روی همین روضه منوره رواق دارالحجه نشسته‌اند. کتاب‌های ارغوانی با قاب طلایی زیارت‌نامه را توی بغل‌شان گرفته‌اند و فضا هنوز عطر مبارک زیارت امین‌الله را می‌دهد که خادمی سراسیمه خبر از آمدنِ دعبل‌های شاه خراسان را به دارالحجه اعلام می‌کند. 
ذوق‌زده کمرم را صاف و گوش تیز می‌کنم. خادم میکروفون را جلوی دهانش می‌گیرد و ادامه می‌دهد: «این شاعران گران‌قدر که امشب میهمان خانه امام رضا (ع) شده‌اند از شهرهای مختلف آمده‌اند؛ برای در رفتنِ خستگی راه سفر بلندشان صلوات» 
نجوای گرم و یک‌دست صلوات بین گوشواره‌های چلچراغ‌ها می‌پیچد و تکانشان می‌دهد و شاعران آهسته و با طمأنینه و به ادب، دست روی زانو می‌گذارند در برابر سلطان و سرها را خجل به سینه‌هایشان می‌دوزند. جلوی هر کدام‌شان یک دسته ورق چیده شده در مدح سلطان و برای شروع شعرخوانی بسم الله می‌گویند. 
 

با زمزمه شعرهای امام رضایی، رود اشک‌ها از چشم زائران جاری می‌شود. دیگر هیچ‌کس توی حال خودش نیست. کلمات و مصرع‌ها و بیت‌ها مثل کبوترهای سفید حرم می‌شوند که این‌بار به جای گنبد طلا، دور ضریح می‌گردند و هر کدام‌شان استغاثه‌ای جان‌سوز است از دلی ملهوف .

می‌خوانند و محفل گرم می‌شود. شور می‌گیرد. شاعران خوب بلدند که چطور زبان دل این همه زائر شوند برای عرض ارادت. انگار که هر شاعر، دعبلی‌ست رسته از روزگار فراموشی که به عصر ما آمده تا دوباره برای امام رضا (ع) قصیده «مدارس آیات» بسراید و صله بگیرد. صله‌ای دل‌کش از امامی رئوف که حتی در شب شهادتش گره‌گشای یک جماعت چند میلیونی از زائرهاست.