آرامش؛ گمشده جوامع بشری 

به گزارش آستان‌نیوز، دکتر احد فرامرز قراملکی در جمع گروهی از بانوان جامعه حسینی ویکتوریا از کشور استرالیا که از بنیاد پژوهش‎های اسلامی آستان قدس رضوی بازدید کردند، ابراز کرد: نیاز به آرامش، نیاز مبرم انسان در طول تاریخ زندگی بشر بوده است. 
وی با طرح این سوال که آیا بشریت به آرامش دست یافته است یا خیر؟ گفت:  تصور بر این بود که بشر با انقلاب صنعتی و سلطه بشری خود، به طور طبیعی به آرامش دست خواهد یافت، اما این اتفاق نیفتاد. در واقع صلح جهانی به آرزوی دست نیافتنی برای بشر تبدیل شده است.
قراملکی ادامه داد: امروزه سونامی تحولات فناوری اطلاعات و هوش مصنوعی، نیاز به آرامش و آرام بودن را در عمیق‌ترین لایه‌های خود نشان می‌دهد و ناکامی انسان در رسیدن به آرامش، پدیده‌ای چند عاملی است.
وی در ادامه به سه عاملی که در  رسیدن به آرامش مورد غفلت واقع شده است اشاره کرد و گفت: نخست، نادیده گرفتن این موضوع که صلح بیرونی مبتنی بر آرامش درونی است. منظور اصطلاح روانشناسی آرامش درونی نیست، اما می توان آن را با آرامش روانی تعریف کرد.
رئیس بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی دومین عامل را نادیده گرفتن آرامش وجودی با تقلیل آرامش درونی و به اصطلاح روانی، ذکر کرد و افزود: آرامش وجودی نه تنها آرامش ذهنی بلکه آرامش روانی است. آرامش وجودی نوعی درخواست وجودی انسان است.
وی همچنین عامل دیگر را اشتباه گرفتن آرامش با راحتی تعریف کرد و گفت: بیشتر تلاش‌های بشر به نام آرامش، اما در جهت آسایش بوده است. علم و فن آوری برای ایجاد راحتی و لذت به عنوان نیاز مادی استفاده می‌شود. نیازهای مادی بسیار مهم است، اما صلح از نیازهای مادی بسیار دور است. انسان جز از طریق وحی الهی به عنوان یک ارتباط مقدس نمی‌تواند به آرامش پایدار دست یابد.
به گفته قراملکی ما مانند ماهی در آب راکد هستیم و آرامش ما در پیوستن به دریای بیکران است و معنای زندگی و هویت خود را با پیوستن به دریا می یابیم. در روایات اسلامی از امام رضا(ع) به آرامش دل‌ها (انیس‌النفوس) یاد شده است زیرا او مظهر و جلوه خداوند است. 
مولوی می‌گوید: بر دو چشم من نشین ای که از من من تری  / تا قمر را وانمایم کز قمر روشن تری
وی تصریح کرد: بدون ارتباط مقدس با خدا به وسیله امام، من تنها با شیطان و دشمن هستم. عدم آرامش انسان از تنهایی و غربت ناشی از بریده شدن او از خداوند است.
اهرمن ماند و من ماند و دشمن چونمانی          به که مانی که بماند ز تو سرپنجه مانی