همراه با سفیدپوشان صبور و دلسوز بیمارستان رضوی/ در دوران کرونا خدمت پرستاری معنا شد

به گزارش آستان نیوز، فرا رسیدن میلاد باسعادت حضرت زینب کبری(س) و روز پرستار، بار دیگر بهانه‌ای شد که به سراغ تنی چند از پرستاران بیمارستان رضوی برویم و پای صحبت‌های تلخ و شیرین آنان بنشینیم؛ پرستارانی که زیباترین هنر زندگیشان، نشاندن لبخند بر بوم دردهاست.  
 

پرستار؛ تنها حامی بیمار در بخش‌های مراقبت ویژه
خدیجه نویدی‌مقدم، از جمله پرستاران باسابقه این بیمارستان است. او حدود 20 سال سابقه فعالیت در حرفه پرستاری را دارد که 9 سال آن را در بیمارستان رضوی خدمت کرده است. در حال حاضر نیز در بخش آی.سی.یو قلب و عروق این بیمارستان مشغول به کار است. نویدی‌مقدم در خصوص ویژگی‌های خدمت پرستاران در این بخش‌ ویژه می‌گوید: بیماران ما در بخش آی.سی.یو قلب و عروق، بیماران حاد و پرخطری هستند که تحت عمل‌های جراحی سنگین قلب قرار گرفتند و لحظه‌ای نمی‌توان از مراقبت ویژه آنان چشم‌پوشی کرد. 
همچنین این بانوی پرستار از صبوری به عنوان مهمترین ویژگی حرفه پرستاری نام می‌برد و می‌افزاید: اگر پرستاری صبور نباشد، نخست خودش اذیت می‌شود. به طور مثال، در بخشی که من در حال فعالیت هستم، چون اعضای خانواده بیمار امکان حضور و مراقبت از بیمارشان را ندارند، من پرستار تنها حامی بیمار هستم و کار سخت‌تر است. چراکه مراقبت از بیماری که شرایط بحرانی و سختی دارد، صبر و شکیبایی بالایی نیاز دارد.
او بیان می‌کند: ما هر روز بیمارانی از مشاغل مختلف جامعه داریم که بسیاری از آنان وقتی شرایط کاری ما پرستاران را از نزدیک می‌بینند، به ما می‌گویند سختی کارشان قابل مقایسه با سختی کار ما پرستاران نیست. 
 

یادی از مدافعان سلامت
نویدی‌مقدم ادامه می‌دهد: وقتی بیماری بهبود می‌یابد و از سر رضایت به ما لبخند می‌زند یا وقتی خبری خوش از بیماری را پشت خط تلفن به خانواده‌اش می‌دهیم یا همراه بیماری را آرام می‌کنیم، ما هم انرژی مثبت می‌گیریم و می‌توانیم روز بعد هم در محل خدمتمان حاضر شویم.  
او تصریح می‌کند: وقتی پرستاری وجدان کاری بیداری دارد، برایش محل خدمت دیگر مهم نیست. او در هر بیمارستانی که مشغول به کار باشد، سعی می‌کند به بهترین شکل ممکن به بیماران خدمت کند. البته از آنجایی که بیمارستان رضوی منتسب به بارگاه ملکوتی امام رضا(ع) است، بیماران انتظارات بیشتری از ما دارند.
نویدی‌مقدم به دوران شیوع کرونا نیز برمی‌گردد و می‌گوید: در آن روزهای سخت که گاهی اعضای خانواده‌ها از عزیزانشان فراری بودند، این ما پرستاران و کمک پرستاران بودیم که بر بالین بیماران حاضر می‌شدیم و 24 ساعته برای بهبودی بیماران تلاش می‌کردیم. 
او خاطرنشان می‌کند: امیدوارم روح تمام اعضای کادر درمان به ویژه پرستارانی که در دفاع از سلامت مردم کشورمان جانشان را فدا کردند، قرین رحمت و آرامش باشد.
 

وظایف یک سوپروایزر بالینی
در ادامه با نسرین صالحی، یکی دیگر از پرستاران باسابقه این بیمارستان هم‌کلام می‌شویم. او 16 سال سابقه فعالیت در حرفه پرستاری را دارد که 11 سال آن را در بیمارستان رضوی گذرانده است و در حال حاضر نیز در سمت سوپروایزر بالینی بیمارستان در حوزه مدیریت پرستاری خدمت می‌کند. این بانوی پرستار درباره شغلش می‌گوید: یک سوپروایزر بالینی وظیفه رسیدگی و نظارت بر وضعیت بالینی بیماران را برعهده دارد. ما بر تمام جزئیات چگونگی خدمات‌رسانی در بیمارستان، از زمان ورود مراجعان تا خروج بیماران نظارت داریم و سطح خدمت‌رسانی را رصد می‌کنیم. 
او می‌افزاید: همچنین ما در شیفت‌های عصر و شب بیمارستان که به طور معمول مدیران حضور ندارند، در دفتر مدیریت پرستاری پاسخگوی بیماران و همراهانشان هستیم. در واقع، یک سوپروایزر بالینی همواره باید با نگاه تیزبینانه خود بر امور بیمارستان نظارت داشته باشد و مشکلات احتمالی را به ویژه در حوزه درمان بیماران برطرف کند.
صالحی در تعریف ویژگی‌های حرفه پرستاری نیز بیان می‌کند: ما در محیط درمان با اقشاری در ارتباط هستیم که دردمند و نیازمند به کمک هستند، از این رو یک پرستار باید صبور و دلسوز بیمارش باشد تا بتواند به او خدمت کند. همچنین وقتی پرستار وارد محیط بیمارستان می‌شود، باید مسائل زندگی خود را پشت درهای بیمارستان بگذارد و رسیدگی به وضعیت بیماران را اولویت اصلی خود بداند. 
 

صبح‌های امام رضایی بیمارستان
او همچنین درباره حال و هوای خدمت در بیمارستان رضوی که وابسته به حرم مطهر حضرت رضا(ع) است، می‌گوید: هر روز صبح در ساعت 8 صبح که تازه مشغول خدمت در بیمارستان شدیم، نوای زیارت خاصه حضرت رضا(ع) در بخش عمومی پخش می‌شود. شنیدن این زیارت، حس معنوی و آرامش خاصی به ما می‌بخشد و گاهی لحظاتی منقلبمان می‌کند. مراجعان بیمارستان نیز در بازخوردها به ما می‌گویند که در دریافت خدمات و برخورد کارکنان شاهد تفاوت‌های خوبی در مقایسه با سایر مراکز هستند.
این بانوی پرستار با اشاره به این‌که سابقه خدمت در بخش‌های مختلف درمانی؛ از اورژانس تا اطفال را داشته است، می‌افزاید: بی‌شک برای هر پرستاری، شیرین‌ترین لحظه خدمتش زمانی است که بیمارش با پای خودش و با رضایت نسبی بتواند از بیمارستان خارج شود. من وقتی این لحظات را تجربه می‌کنم، حس رضایت قلبی خواهم داشت.
صالحی ادامه می‌دهد: تلخ‌ترین لحظات نیز زمانی است که بیماری با وضعیت وخیم دارید و درد و التماس کمک را در چهره همراهان بیمارتان می‌بینید. این حس به ما پرستاران هم منتقل می‌شود و گاهی بر ما غلبه می‌کند. اگر بیمارتان هم فوت کند که بسیار سخت خواهد بود. به ویژه اگر آن بیمار، کودک باشد، درد پرستار دوچندان می‌شود. 
او درباره خدمت پرستاران در دوران شیوع بیماری کرونا نیز می‌گوید: در این دوران در بخش اورژانس خدمت می‌کردم که از سخت‌ترین ایام کاری‌ام بود. ایثار و ازخودگذشتگی، کلمات مقدسی هستند که لازمه شغل پرستاری است. من به شخصه حس می‌کنم در آن دوران، پرستاری معنا شد. 
صالحی می‌افزاید: ما هر روز که از اعضای خانواده‌مان جدا می‌شدیم، نمی‌دانستیم که آیا دوباره کنار آنان خواهیم بود یا نه. حتی برخی از اطرافیان به ما می‌گفتند، استعفا بدهید. پرستاران با این مسائل در روزهای نخست شیوع کرونا که هنوز مردم آگاهی کافی را نداشتند و وسایل حفاظت فردی در دسترس همگان در کشور نبود، بسیار درگیر بودند و در آن روزها، ایثار و فداکاری‌های کادر درمان را به خوبی می‌توانستید ببینید.