امام رضا (ع) جای پدر را برایم پر کردند

به گزارش آستان نیوز، منیره حیدری خادم تراز حرم مطهر رضوی از خدمت در جوار بارگاه ملکوتی امام رضا (ع) گفت و خاطراتی که در این حریم جان می‌گیرند، کوچیک‌تر که بودم پدرم دست من و خواهرم رو می‌گرفت و به پابوسی آقا می‌بردند، هر دفعه هم چند تا از این کاسه برنجی‌های آبخوری می‌خریدند و به ما می‌دادند تا جای سقا‌خونه آقا برای زائرا بذاریم. نه سالم بود که پدرم به رحمت خدا رفتند خونمون حیاط بزرگی داشت و وقتی روی ایوان می‌رفتم گنبد طلایی آقا امام رضا (ع) رو می‌دیدم.

در همان عالم بچگی دلتنگ زیارت‌های پدر دختری می‌شدم، اگرچه مادرمون برای ما کم نذاشتند و بعد از آن هم پدر بودند و هم مادر برای ما، اما دختر است و پدرش و دلتنگی‌های یواشکی برای نبود پدر و طعم زیارت در کنار ایشون همیشه همراهم بود.

مادر همیشه می‌گفتند "مامان جان راضی باشیم به رضای خدا "، در آن سنین نمی تونستم درک کنم و بفهمم یعنی چی، یک بار زمانی که پرسیدم یعنی چی گفتند امام رضا ابالرئوف هستند، یعنی مهربان‌ترین پدر انگار از همون زمان بعد از شنیدن این جمله دلم آرام گرفت و هر زمانی که روبروی گنبد آقا روی ایوان حیاط می‌رفتم، آقا امام رضا (ع) و پدر مهربانم صدا می‌کردم و مرهم دلتنگی‌هام شدند.

بزرگتر که شدم فهمیدم برترین عنایت آقا امام رضا (ع) رضایت ایشان در همه امور هست، رضایتی فعال و نه رضایتی منفعل، اینکه در همه حال تلاش و پشتکار داشته باشی و نتیجه رو بسپاری به خدا و راضی باشی به آنچه برات رقم می‌زنه، از اون روزها زمان زیادی می‌گذره و همیشه آرزوم بود ۴۰ سالگی در محضر یک انسان وارسته و بزرگ باشم و قسمت شد روز جمعه ۲۷ مرداد شیرین‌ترین خاطره خدمتی من باشه و این روز اولین روز خدمت و حضور در محضر عالم آل محمد (ص) شد، روزی‌ که کمال لحظات عمرم رو در خدمت رسانی به زائران و مهمانان اباالرئوف گذروندم.

سلامی که به ائمه می‌دهیم در حقیقت جواب سلامی است که این بزرگواران به ما دادند؛ اگر معتقد باشیم زائر حضرت، میهمان ایشان هستندحتماً خدمت به میهمانان ایشان نیز همانند خدمت به خود امام رضا (ع) است و نه تنها شیرین بلکه شعف انگیزه است و خداوند این شعف را در دل بیشتر می‌کند. خودشان می‌فرمایند عاقبت بخیری در عافیت و سلامت دین است به این معنا که برای عاقبت بخیر شدن باید راضی به رضای معشوق و معبود باشیم و در زندگی راه و رسم ائمه اطهار (ع) را الگو قراردهیم.

همیشه اولین‌ها برای انسان ماندگار هستند، هفته اول در کفشداری صحن آزادی خدمت کردم و همان جا از آقا خواستم روزی که تابوت من را می‌آورند، نگاهم کنند و خدمتم را تا آخرین لحظه قبول کنند و شافعم باشند. ابتدای ورود به حرم رضوی و خادم زائران حضرت شدن با کفشداری و آموزش خدمه آغاز شد و بعد از آن نیز در بخش خدمه مشغول به فعالیت شدم و این روزها به عنوان معاون دوم کشیک خدمه خواهران خادم خدمتگزاران حضرت رضا (ع) هستم.

 دکترای تخصصی روانشناسی تربیتی دارم و در دانشگاه تدریس می‌کنم، همچنین به عنوان درمانگر کودک و نوجوان نیز در مراکز مختلف مشغول به کار هستم گاهی اوقات زمانی که عمیق تر به وقایع نگاه‌ می‌کنیم می‌بینیم در حریم اباالرئوف علیه السلام عجیب معنا ندارد، اینکه یک نفر خواب می‌بیند امام رضا (ع) خادمانشان را بدرقه می‌کنند تا زمانی که به محل خدمتشان برسند و یا زمانی که خادمی می‌رسد خانه و با جسد دو طفلش روبرو میشه که بر اثر گاز گرفتگی خفه شدند و از آقا کمک می‌خواهد و در کمال ناباوریِ پرستارها دو طفل به زندگی برمی‌گردند و یا وقتی که از دل زائری می‌گذرد که میهمان سفره آقا شود و خادمی ناشنیده غذا به او می‌دهد و اتفاقاتی از این دست، شاید عجیب به نظر برسد اما معتقدم در حریم سلطان سریر ارتضا هیچ اتفاق عجیبی وجود ندارد و عجیب ترین اتفاق این است که سعادت هم‌جواری با ایشان را داریم.

زمانی که خدمت و ردای سبز خدمت را هبه و هدیه‌ای از طرف امام رضا علیه السلام بدونیم یقیناً با گذشت زمان چون به پختگی بیشتری می‌رسیم شوق خدمت نیز بیشتر می‌شود چرا که می‌ترسیم نکند فردایی نباشد و نتوانیم در محضر آقا کار زوار ایشان را راه بیاندازیم. فرقی نمی‌کند در لباس کفشدار، دربان و یا انتظامات باشیم اینجا همه خادم هستیم و هر اندازه که زمان می‌گذرد به واقع تشنگی و ولع خدمت نیز بیشتر می‌شود.

اگر باور کنیم که امام حاضر و ناظر بر همه احوال ما هستند در همه مکان‌ها و زمان‌ها می‌توانیم خدمت کنیم، خدمتی بی‌منت، با اخلاص و برای رضای خدا و چه چیزی شیرین‌تر از این که ساعتی از عمرمان را به خدمت برای زوار آقا اختصاص دهیم و در حریم رضوی نفس بکشیم.