به گزارش آستان نیوز، غروب یکی از آخرین روزهای سال است، آسمان آبی تر از همیشه، راهی زندان مرکزی مشهد می شویم؛ سردرب ورودی، تابلوی «السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا(ع)» و پرواز کبوتران، رها در آسمان زندان؛ مطلع خوبیست، برای تصویربردار همراهمان.

روی «کلید» جعبه ی امانات زندان که تحویلمان می دهند؛ نوشته « بند ۲ نسوان»؛ سکانس اول این قصه، یک زندانی جدید است که وارد سالن انتظار می شود، چشمش که به «خدام آقا» می افتد؛ لوتی منش، صدا می زند: «سلام ما رو به آقا برسونین» و این «سلام»، شروع احساسی ماست، برای روایت یک معجزه از زندگی ۴۵ زن و خانواده هایشان. 

با ورود خادمان امام هشتم(ع)، که پرچم متبرک در دست دارند، صدای یا «ضامن آهو» در اولین سالن «بند ۲ نسوان» می پیچد، بغض ها می شکند، مادری هم با لهجه شیرینش، تکرار می کند: « یا امام رضا، دلوم بری بچم، تنگ شده» و همبندی هایش، انگار، حسرت روزهای زیاد دوری از خانواده را، یکباره توی دلشان، ریخته باشند، با او، همنوا می شوند.
 

صحنه صحنه ی، حضور خادمان رضوی، پلان های با ارزش، یک اتفاق مهم، در زندگی جمعی از مادران است، که سالها انتظارش را کشیده اند؛ اتفاقی به نام «آزادی». 

در « بند ۲ نسوان»، اتاق به اتاق، پرچم متبرک رضوی، روبروی، یک یک زنان، می ایستد؛ بعضی شان، طاقت ندارند، نوبتشان شود؛ بعضی شان، از شدت هیجان، «امام رضا» را با  صدای بلند می خوانند؛ اما در میان این زنان، آنان که مادرند، بیقرارترند، بیقرار ملاقات یک نشانه، از سوی آقای رئوف شهر، بزرگوارترین مرد مشهد، باب الحوائج، تا شفیعشان شود؛ شاید در نوبت بعدی آنها نیز، به وصال کودکانشان برسند.

ای صفای قلب زارم؛ هرچه دارم از تو دارم
تا قیامت ای رضا جان؛ سر ز خاکت بر ندارم!

منم خاک درت غلام و نوکرت
مران از در مرا به جان مادرت
علی موسی الرضا

غیر تو یاری ندارم؛ با کسی کاری ندارم
گر مرا از در برانی؛ جای دیگر من ندارم!

تو خوبی من بدم به این در آمدم؛
 به جان فاطمه مکن مولا ردم
علی موسی الرضا

به دلم کن یک نگاهی؛ تا نماند یک گناهی
به یقین با یک نگاهت؛ میشوم دور از تباهی!

نگاهم سوی تو بهشتم کوی تو
 دلم خورده گره به تار موی تو
رضا جانم، رضا، رضاجانم، رضا
 

تو رئوف و مهربانی؛ قبله ی درماندگانی.... 

همنوایی نوحه خوانان رضوی، با صدای زمزمه ی بانوان؛ دل هر شنونده ای را بی تاب می کند؛ مراقب ها، مددکاران، مدیران زندان، همه شان، همدل شده اند با زنانی که در تاریک ترین، روزهای زندگی شان، چشمشان به نور امیدی روشن شده است.

«آقا»،«آقاجان»،« یاامام رضاجان»... و بی وقفه « باب الحوائج» را صدا می زنند؛ حالا که چراغ دلشان، روشن شده؛ هر کدام بر پرچم متبرک بوسه می زنند، آرزوهایشان را هم، به خدام می گویند، تا به ضامن آهو برسانند. 

به برکت پرچم گردانی خادمان رضوی، دلهای بسیاری فارغ از اندوه می شود و با صدای اذان، نوبت به اقامه نماز و ضیافت افطار می رسد؛ امشب به برکت ماه رمضان، ۷۰۰ نفر در زندان مرکزی مشهد، میزبان سفره امام هشتم(ع) هستند.

از یکی از بانوان بند نسوان می پرسم، حالا که لحظات افطار، میهمان سفره ی آقا هستی، چه از دلت گذشت؟ چه از امام رضا طلبیدی؟، می گوید: « خواستم «ضامن آهو»، ضامن همه مون بشه، انشاالله، سال دیگه، همه مون کنار خانواده هامون باشیم.»

رحیم زاده، مدیر بند نسوان زندان مرکزی مشهد نیز، همت بلند خیران را توصیف و تحسین می کند و آزادی این مادران را برگرداندن روح زندگی به خانواده های از هم گسیخته می داند و تاکید می کند: مادرانی با جرائم مالی با مبالغ کم و جرائم غیرعمد، سالها در بند هستند و فرزندانشان از دوری شان با آسیب های روحی در رنجند و باید بدانید این همت خادمان امام هشتم، همزمان که باعث نجات یک فرد است، سبب نجات یک خانواده هم می شود.

اعلام، مژده ی آزادی تعدادی از بانوان که شرایطشان، طی مراحلی احراز و آزادیشان قطعی شده، سایرین را هم، امیدوار به لطف و محبت خیران و خادمان امام مهربانی کرده است؛ یکی از آنها، هنگام خداحافظی، می گوید:« برای ما هم کاری کنید.» خادم، قول ارسال بسته معیشتی برای کمک به خانواده هایشان را می دهد؛ اما او تاکید می کند:« برنج و روغن نمی خواهم، من هم آزادی می خواهم، من هم آزادی می خواهم.»

دلهایمان امیدوار، اما پراز درد، آرزوی آزادی برایشان داریم و سکانس آخرمان، بغض، اشک و دعا برای بازگشت تمام مادران دربند، به آغوش فرزندانشان است.

گفتنی است؛ از ابتدای آغاز این پویش تاکنون  791 نفر از زندانیان جرائم غیر عمد به همت شبکه خادمیاران سراسر کشور آزاد شده اند و از این تعداد، ۲۷۵نفرشان در سال جاری به آغوش خانواده‌شان‌ بازگشتند که 45 نفر آن‌ها مادر و 230 نفر‌شان پدر هستند.