شعر معاصر در ادبیات آئینی و مذهبی قبل و پس از انقلاب، حادثه مهم شعر مذهبی است

به گزارش آستان‌نیوز، مجتبی ابوالقاسمی در نشست «جریان‌شناسی شعر معاصر  و بایستگی‌های شعر رضوی» که به همت گروه پژوهشی فرهنگ و هنر اسلامی بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی،‌ با حضور جمعی از محققان و پژوهشگران در تالار شیخ طوسی بنیاد برگزار شد، به بحث سبک مکتب و جریان شناسی شعر معاصر  و بایستگی‌های شعر رضوی اشاره کرد.
وی گفت: شعر ایران در قرن ۲۰ میلادی وارد هزاره دوم خود شده و ادبیات متفاوتی را طلب می‌کند اگر شاعر امروز ما بخواهد با نگاه سنتی به ادبیات بنگرد نتیجه کارش اثر عالی نخواهد داشت و محاکاتی از گذشتگان است.
ابوالقاسمی تصریح کرد: کارکرد اجتماعی و فرهنگی جریان‌هایی که رسالتی فرهنگی، اجتماعی برای نهاد شعر قائل هستند، می‌تواند یک معیار باشد، استفاده از ترکیب‌های عاشقانه و بدیع، روش تازه‌ای را نه تنها در شاخصه‌های شعر معاصر که در شعر مذهبی و آئینی رقم زده است.
وی افزود: در واقع شاعران معاصر با رویکرد آزادمنشانه و رمانتیک با زبان جاری و زنده متن و با زبان هنر، گام تازه‌ای در راه شعر معاصر برداشته‌اند.
این پژوهشگر و منتقد ادبی در ادامه خاطر نشان کرد: شاعر متعهد معاصر عاطفی با زبانی بسیار صمیمی توام با مضامینی غنایی و مذهبی فرهنگی که در حوزه‌های کاملا جدیدی به سخنوری پرداخته است، در جغرافیای ادبیات فارسی در پیرامون مسائل زندگی و در برخورد با اجتماع با زبانی ساده در عین حال مخیل، صادقانه، منصفانه و هنری سخن می‌گوید و ادبیات مذهبی و آئینی امروز ما به این نگرش محتاج است.
وی گفت: به عنوان مثال مصطفی جلیلیان مصلحی در حالی که زبانش خراسانی است هرگز به زبان فاخر، فاضلانه و متکلفانه که در ادبیات کهن مرسوم بوده است سخن نگفته است و به همین دلیل در جامعه مذهبی امروز ایران شعر او را دست به دست می برند و به راحتی با آن ارتباط برقرار می‌کنند، هر چند که در حوزه شعریت و تخیل در زبان هرگز کوتاهی نکرده است.
ابوالقاسمی ادامه داد: یکی دیگر از شاعران غلامرضا شکوهی است که تا سال‌های سال شعر او در فضای جامعه نفس می کشد و دست به دست می‌شود. شعری که نه تنها در زمان ما که تا صدها سال دیگر هم کسانی با شعر او زندگی خواهند کرد. او سخنگوی بسیاری از ماست که چون او می‌بینیم و می‌اندیشیم اما چون او گفتن نمی توانیم.
وی تصریح کرد: مصطفی جلیلیان مصلحی و غلامرضا شکوهی زبان و واژگان شعریشان به سبک خراسانی نزدیک است و در مضمون‌یابی‌های ناب آنها را در احساس و شور غزلیات عاشقانه هر دو که در شعر مذهبی نمود پیدا کرده است، به سبک عراقی و هندی پهلو می‌زنند و نازک‌خیالی‌ها و باریک‌بینی‌های آنها در شعر آئینی مورد توجه همگان قرار گرفته است.
این پژوهشگر و منتقد ادبی همچنین در ادامه به کارکرد اجتماعی و فرهنگی شعر اشاره کرد و گفت: جریان‌های شعری زیادی بعد انقلاب 1357 ظهور کردند. ما معتقد هستیم که کارکرد اجتماعی و فرهنگی شعر، دست کم در مورد جریان‌هایی که رسالتی فرهنگی- اجتماعی برای نهاد شعر قائل هستند، می‌تواند یک معیار باشد.