تعلق جزایر سه‌گانه خلیج‌فارس به ایران، در اسناد ۲هزار ساله

به گزارش آستان نیوز، مدیرگروه حقوق دانشگاه بین‌المللی امام رضا(ع) در ابتدای این نشست که در سالن همایش‌های شهید سلیمانی واحد خواهران این دانشگاه برگزار شد، عنوان کرد: باتوجه‌به سابقه‌ تاریخی و اهمیت نظامی و اقتصادی جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، بررسی حقوقی و تاریخی آن از اهمیت به سزایی برخوردار است.
دکتر مصطفی محسنی ثانی، تصریح کرد: در دهه 90 میلادی هیچ کدام از کشورهای حاشیه‌ای نسبت به این جزیره ادعایی نداشتند و اصل داستان به زمانی می‌گردد که این جزایر توسط انگلیس اشغال شد.
وی ادامه داد: این جزایر سه‌گانه‌ که در تنگه هرمز واقع شده‌اند، به‌عنوان یکی از نقاط استراتژیک در خلیج‌فارس از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. 
 این جزایر نه‌تنها در تأمین امنیت دریانوردی و نفتی منطقه، نقش حیاتی دارند، بلکه موقعیت ژئوپلیتیکی آن‌ها به ایران این امکان را می‌دهد که کنترل کاملی بر این مسیر حیاتی داشته باشد.
محسنی ثانی ادامه داد: در واقع این جزایر جزو سلسله کوه‌هایی هستند که از زیر اقیانوس سر درآوردند. 
 جزیره ابوموسی 66 کلیلومترمربع مساحت دارد و از سایر جزایر بزرگتر است و به لحاظ موقعیت سوق‌الجیشی و دارا بودن منابع نفتی و گازی و خاک سرخی که دارد، بسیار مورد توجه است.

اهداف پلید انگلیس استعمارگر

دیپلمات ارشد وزارت امور خارجه نیز در ادامه این نشست، گفت: 22 قرن از آغاز تاریخ مکتوب می‌گذرد و از همان زمان، جزایر سه‌گانه از آن ایران بوده و هیچ وقت غیر از این نبوده و نخواهد بود.
حتی عمان، بحرین و قطر و بخش شرقی عربستان سعودی نیز بخشی از ایران بوده است، از زمانی که انگلیسی‌ها وارد ایران شدند بذر تفرقه را در آب های نیلگون خلیج فارس کاشتند.،دلیلش این بوده که می‌خواستند منحصرا ایران را از آن خودشان کنند.
دکتر حسین فرحی تصریح کرد: انگلیسی‌ها حدود 350 سال در ایران بودند و اینجا به قدری برایشان خوب بود که نمی خواستند آن را ترک کنند.
وی با اشاره به اینکه این جزایر همواره از آن ایران بوده و به هیچ کسی جز ایران متعلق نیست، گفت: این جزایر در دو مقطع 115 ساله در دوره صفوی دست پرتغالی ها بوده و دوره ای  70 ساله، در زمان قاجار و پهلوی دست انگلیسی ها بوده است.
 جزایر در این دو مقطع دست به دست شده اما از نظر مالکیت و تعلقش به ایران محلی از تردید ندارد. 
در طول این مدت که تاریخ شکل گرفته هیچ پادشاه، مسئول و رئیس دولتی اصل مالکیت این جزایر را نفی نکرده است و ایران در این مدت هم حاکم این جزایر بوده است.

تا 53 سال قبل اماراتی وجود نداشت

دکتر فرحی خاطرنشان کرد: تا قبل از سال ۱۹۷۱ کشوری به نام امارات متحده عربی وجود نداشت و این سرزمین فقط شن و ماسه بود که تنها نشانه‌های تمدن در واحه‌های بیابانی آن یافت می‌شد. 
این کشور که 53 سال بیشتر عمر ندارد، به قدری ناتوان بود که انگلیس قیم آنان شد.
وی ادامه داد: اعمال حاکمیت ما در این دوره 70 سال به این صورت بود که در بنادر، بویژه در بندر  ابوموسی پست گمرکی داشتیم و پرچم ایران نصب شده بود.
دیپلمات ارشد وزارت امور خارجه افزود: کشور ایران به دلیل شرایط و موقعیت ممتاز استراتژیک در طول تاریخ موردتوجه بسیاری از کشورهای فرامنطقه‌ای و حتی منطقه‌ای بوده است.
دراین‌بین بریتانیا با سابقه‌ای طولانی و باهدف حفظ مهم‌ترین مستعمره خود (هندوستان) و رقابت با سایر قدرت‌های استعماری از جمله روسیه، همچنین باانگیزه غارت سرمایه ملی و زیرزمینی ایران منطقه خلیج‌فارس و جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک را با استناد به سه اصل حقوقی «مالکیت مشاع»، «سرزمین بلاصاحب» و قاعده «مرور زمان» اشغال کرد که همواره برای توجیه و سرپوش‌گذاشتن بر اهداف استعماری خود بر اصول مذکور تاکید می‌نمود.
وی ادامه داد: ادعاهای انگلیس این بوده که پرچم امارات زمانی در این جزایر برافراشته شد که آنجا هیچ‌کسی نبوده است. 
 ادعای دیگر آنان این بود که معتقد بودند؛ چون ابوموسی در پایین خط خلیج‌فارس است پس متعلق به شارجه است. 
 این در حالی است که جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک همواره تحت حاکمیت دولت ایران بوده و هیچگاه بی‌صاحب و متروکه نبوده‌اند.