حمله رژیم شاه به بیمارستان امام رضا(ع)، مُهر پایانی بر حکومت پهلوی بود

به گزارش آستان نیوز، روحانیت مبارز مشهد با محوریت آیت‌الله خامنه‌ای در اعتراض به این اقدام وحشیانه رژیم پهلوی، در محوطه بیمارستان امام رضا(ع) دست به تحصن گسترده‌ای زدند که با استقبال گروه‌های مختلف مردم مواجه شد.
به مناسبت  سالروز این جنایت خونین،  با دکتر علی‎جان سکندری، عضو هیئت علمی بنیاد پژوهش‌های اسلامی و پژوهشگر تاریخ انقلاب اسلامی گفت و گویی انجام داده ایم که در ادامه می‌خوانید. 

دلیل حمله ماموران رژیم شاه در 23 آذر 57  به بیمارستان امام رضا(ع) چه بود؟ 

یکی از اتفاقات ناگوار دوران مبارزه با رژیم پهلوی،حمله عوامل این رژیم به بیمارستان‌ های مشهد بود. 
در این ایام، رژیم به بهانه‌های مختلف به مراکز مذهبی و درمانی حمله می‎کرد. یکی از فجیع‌ترین این جنایت‌ها که لکه ننگ دوران حکومت پهلوی است، حمله به بخش کودکان بیمارستان امام رضا(ع)‌ در 23 آذر 1357 بود که به تحصن علما، روحانیت و مردم مشهد منجر شد. 
دانشجویان در دانشکده پزشکی که مرکز درمانی و بیمارستان بود تجمع کرده بودند که مورد محاصره قرار گرفتند.
با توجه به خاطرات و اسناد موجود،23 آذر 1357 مصادف با سیزدهم محرم در خانه آیت الله حاج حسن قمی مراسم عزاداری امام حسین(ع) برپا بود. 
نقل شده است: آیت‌الله خامنه ای نیز در این مجلس نشسته بودند که فردی خبرِ محاصره جوانان توسط مأموران نظامی را داد و گفت: در موقعیت خطرناکی هستند.
 آیت الله خامنه ای سریعا همراه او بیرون رفتند و شنیدند که شماری از دانشجویان دانشکده پزشکی در بیمارستان امام رضا(ع)به دلیل همراهی با مردم انقلابی در محاصره نظامیان هستند و دستورِ بازداشت آنها داده شده است.
تیراندازی هوایی برای ریختن ترس در دل دانشجویان ادامه داشت. 
دانشجویان آن فرد را فرستاده بودند تا خبر را به آیت‌الله خامنه ای برساند.
 

 حضرت آیت الله خامنه‌ای برای کمک به دانشجویان چه تدابیری اندیشیدند؟ 

آیت‌الله خامنه ای، نخست با آیت‌الله واعظ طبسی مشورت کردند. بنا شد دیگر روحانیان مؤثر را برای چاره جویی خبر کنند. 
با میرزا جواد تهرانی، شیخ ابوالحسن شیرازی، سیدکاظم مرعشی، شیخ حسنعلی مروارید و دیگران به گفت وگو نشستند. 
خبرهای ناگوار همچنان می رسید و خطر، جان دانشجویان را تهدید می کرد. آخرین خبر این بود که دانشجوها در آستانه قتل‌عام هستند. دیگر وقتی برای مشورت بیشتر باقی نماند. 
چنانکه آیت‌الله خامنه‌ای می‌گویند: بحث را بریدم و گفتم من و آقای طبسی به بیمارستان می رویم... شما بزرگان چه بیایید و چه نیایید.همه آنان که بعضاً کهنسال هم بودند، راهی شدند.

مردم و روحانیت چه واکنشی در برابر محاصره دانشجویان داشتند؟
جمعی از روحانیون انقلابی به همراه جمعی از مردم، از خانه آقای قمی خارج شدند و به سمت بیمارستان راه افتادند. وقتی به خیابان منتهی به بیمارستان رسیدند، گروه چشمگیری از مردم که میان راه به آنان ملحق شده بودند، همراهشان بودند.
 از آن فاصله، سربازان مسلح و انگشت به ماشه، دیده می شدند. آیت‌الله خامنه ای به همراه شهید هاشمی نژاد، برای اینکه تزلزلی در ادامه پیش نیاید، روحانیان را جلوی مردم به صف کردند و خود وسط آن‌ها قرار گرفتند. گفتند که بی ترس و تردید باید راه بیفتند و گام ها را استوار بردارند. داخل بیمارستان شدند. 
آن روز سه بار بیمارستان امام رضا(ع) با تهاجم روبه رو شد. ساعت 10:30 صبح گروهی که عکس محمدرضا پهلوی را در دست داشتند، از درِ جنوبی وارد بیمارستان شدند و بخش اطفال، داخلی و مهد کودک را مورد تهاجم قرار دادند و شیشه خودروهای ایستاده در آن نزدیکی را خرد کردند.
تهاجم این گروه به بخشهای دیگر بیمارستان امام رضا(ع) با مقاومت پزشکان، دانشجویان پزشکی و پرستاران مواجه شد. وقتی مهاجمان از بیمارستان خارج شدند، شلیک گلوله شروع شد. مجروحین در چهار اتاق عمل مداوا می‌شدند. 
 

 این حادثه چه بازتابی در بین مردم و روحانیون داشت؟
تیراندازی بار دیگر ساعت سه بعد از ظهر، آغاز شد که پس از آن روحانیون تحصن خود را شروع کردند. طولی نکشید که تبدیل به خبرِ یکِ حوادث نهضت شد.
 در مشهد همه نگاه ها به بیمارستان و اخبار آن بود؛ خبر تحصن که پیچید، گروههای زیادی از مردم به بیمارستان آمدند و در داخل و اطراف آن اجتماع کردند. می خواستند به تحصن کنندگان ملحق شوند.
 وابسته بودن بیمارستان به دانشگاه موجب شد که دانشگاهیان نخستین گروهی باشند که با انتشار بیانیه ای ملحق شدن خود را به متحصنان، اعلام کنند.
خیلی زود بخش زیادی از بیمارستان مملو از گروه های مختلف شد. 
اعلامیه آیت الله، گردهمایی اعتراض آمیز اعضای سازمان نظام پزشکی مشهد، اعتصاب جامعه پزشکان مشهد، اطلاعیه شورای دانشگاه فردوسی، اعلامیه آیت الله سیدحسن قمی، اعتصاب کارکنان دانشگاه فردوسی، همبستگی مجمع عمومی سازمان ملی پزشکان ایران، همبستگی جامعه پزشکان شهرهای مختلف، عذرخواهی نخست وزیر از پزشکان مشهد و در نهایت عزل سرتیپ عبدالرحیم جعفری، فرماندار نظامی مشهد که خواسته تحصن کنندگان بود، فشار شدیدی به حکومت شاه وارد کرده بود و شاید روزی نبود که از نقاط مختلف مشهد راهپیمایی به سوی بیمارستان نشود.
بیست و ششم آذر، بیمارستان به محاصره نظامیان درآمد و ارتباط متحصنان با بیرون قطع شد. بیست و هفتم آذر جنازه شهید محمد منفرد یکی از شهدای بیمارستان امام رضا(ع) تا بهشت رضا(ع) تشییع شد.بنابر آنچه ساواک گزارش کرد، یکصدوچهل هزار نفر در این تشییع جنازه شرکت کردند.
 

این تحصن چگونه و چه زمانی خاتمه یافت؟
پنجم دی، تظاهرات گسترده ای در مشهد انجام شد. خبرنگاران خارجی برای گزارش این راهپیمایی در مشهد بودند. شهر در تعطیل عمومی به سر می برد.
 کسانی که خود را به خیابان های شهر رسانده بودند، در تجلیل از شهدای دوم دی و نفی نظام دیکتاتوری محمدرضا پهلوی شعار دادند. 
خبرگزاری فرانسه شمار جمعیت را 600 هزار نفر نوشت. تظاهرکنندگان وقتی به بیمارستان امام رضا(ع)، رسیدند، به سخنرانی آیت‌الله خامنه ای گوش دادند و در پایان قطعنامه ای که از طرف تحصن کنندگان در 6 بند نوشته شده بود، برای مردم خوانده شد.
این تحصن آثار بزرگی داشت و به فرموده آیت‌الله خامنه‌ای، از این تجربه، در تحصنی که به پیشنهاد من در مسجد دانشگاه تهران به مناسبت بسته شدن فرودگاه و جلوگیری از ورود امام به کشور رخ داد، استفاده شد و نتیجه این مقاومت و ایستادگی مردم انقلابی ایران در برابر رژیم های دیکتاتوری، پیروزی بود.