شعرخوانی شاعرانه در محفل ادبی "تربت حیات" همزمان با اعیاد شعبانیه 

به گزارش آستان‌نیوز، ماه که به سیزدهمین روز خود می‌رسد گوهر وجود علی اکبر(ع) به اهل زمین ارزانی می‌شود و در نیمه ماه شعبان جمال دل‌آرای مهدی صاحب‌الزمان(عج) بر اهل زمین جلوه‌گر می‌شود.
 در این ایام فرخنده و میمون هر عاشق و دلداده‌ای به گونه‌ای به ساحت مقدس این موالید فرخنده عرض ارادت می‌کند و جمعی از شاعران آئینی و مدیحه‌سرایان اهل بیت(ع) نیز با برپایی محفل ادبی "تربت حیات" و شعرخوانی و مدیحه‌سرایی مقدم این انوار الهی را با گلواژه‌های شعر و ادب گلباران و شکوفه‌باران کردند؛ 
چراغ این محفل ادبی با شعرخوانی شاعری از خطه ادب پرور و ادب دوست اصفهان، محمدحسین ملکیان، متخلص به فراز آغاز شد که  شعری در وصف ماه منیر بنی‌هاشم، حضرت ابالفضل العباس(ع)  قرائت کرد؛ 

در هیچ دلی هیچ غمی راه ندارد، دلدار و دل آرام و دلاور که تو باشی
از گرگ هراسی به دلی راه ندارد، بر یوسف این قوم برادر که تو باشی
تکرار ابالفضل، ابالفضل، ابالفضل، ذکری به من آموخته مادر که تو باشی
بین الحرمین امن ترین جای جهان است، یک سو که حسین و سوی دیگر که تو باشی
در این بزم شاعرانه همچنین نوید اطاعاتی، شاعر آئینی شهر بهشت، ابتدا شعری را تقدیم ساحت مقدس سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) کرد:

لبخند خدا بسته به لبخند حسین است، پس باش آنچه خوشایند حسین است
تعبیر من از عشق همان بود که گفتم، در بند کسی باش که در بند حسین است
از بس که علی نام قشنگیست عجب نیست، این نام اگر روی سه فرزند حسین است 
این شاعر خوش ذوق همچنین یک رباعی به میمنت قدوم مولود چهارم ماه شعبان، حضرت ابالفضل العباس(ع) تقدیم کرد و در این رباعی از ماه منیر بنی‌هاشم(ع) به عنوان فرزند دلیر حیدر یاد کرده است؛ 
فرزند دلیر حیدر آمد، عباس امیر لشکر آمد
بخش بعدی محفل ادبی "تربت حیات" به دکلمه‌خوانی مداحان نوجوان اهل بیت(ع) اختصاص داشت که در این بخش ابتدا ابوالفضل سیبوه مدیحه‌سرای حضرت اباعبدالله الحسین(ع) شد؛ 

بگشوده‌اند باز درهای مغفرت، روح‌الامین زند آوای مغفرت
نوری دگر گرفت دنیا مغفرت، فطرس گرفته است ویزای مغفرت
از درگه حسین دریای مغفرت، پوشیده از خدا دیبای مغفرت
این صوت دلنشین خیزد ز عالمین، صلّوا عَلیَ النَّبی صَلّوا عَلیَ الحُسین
محمد صالح رضایی دیگر نوجوان امام رضایی است که در این بزم ادبی با دنیایی از شور و دلدادگی در وصف شاه کربلا دکلمه‌خوانی می‌کند، 
 امشب امام عشق مهمان فاطمه‌ست، سرشارِ نور او دامان فاطمه‌ست
 زین لاله سرخ روی بوستان فاطمه‌ست، محو جمال او چشمان فاطمه‌ست
او جان حیدر و جانان فاطمه‌ست، گل بوسه می‌زند زهرا به روی او
بوسد چرا نبی زیر گلو او، زیرا که نفس او نفس پیمبر است
از طفل دیگرش تمدید کوثر است، طفلی که چهره‌اش مرآت داور است
طفلی که بر لبش الله اکبر است، عشق مجسم است حسن مصور است

نوبت به ابوالفضل محمودی، نوجوان امام رضایی و مدیحه‌سرای آل‌الله که می‌رسد در مدح شاه کربلا اینگونه شعر خوانی می‌کند، 

نام کبیر او باب الحوائج است، رای منیر او باب الحوائج است
عباس امیر او باب الحوائج است، مسلم سفیر او باب الحوائج است
سرباز پیر او باب الجوائج است، طفل صغیر او باب الحوائج است
باب الحوائجی یک منسبش بود، آنکس که چشم عرش بر زینبش بود
دارد جهان قرار با ذکر یا حسین، جان پرورد بهار با ذکر یا حسین

حسن ختام این محفل ادبی شعرخوانی زیبای علی اصغرشاه‌سنایی است که شعر زیبایش را  به ساحت نورانی و مقدس امام مهربانی‌ها حضرت علی بن موسی الرضا(ع) تقدیم می‌کند، در این زمین که تمنای آسمان شده است، بهشت تکه‌ای از صحن آستان شده است
کبوتری که به گنبد پناه آورده، پرش پناه ملائک در آسمان شده است
مسیح خادم دارالشفای سلطان است، کلیم در حرم توس پاسبان شده است
زنهرهای بهشتی شراب می‌نوشد، به چایخانه هرآنکس که میهمان شده‌ است
به غیر این حرم امن در چه درباری، نشسته شاهی و با بنده هم زبان شده است
کجا شنیده کسی در مرام سلطانی، که با رعیتش اینقدر مهربان شده است
گدای کوی امام رئوف را هرگز، کسی ندیده که محتاج این و آن شده است
شفاگرفته کسی باز در میان حرم، به وقت شرعی نقاره‌ها اذان شده است