بلورهای رِند!

می‌گویند بهشت، دارِ کمال است، جایگاه انسان‌های وارسته و به اوج رسیده... دارای فضل و فضیلت محض و معرفت اعلی! آنهایی که در سیروسلوک به استغنا رسیده و مقام و مرتبت والایی نزد پروردگارشان داشته باشند.
البته این خانه خوبان و منزلگه عاشقان مراتب متفاوتی دارد و هر کس به‌اندازه رندی در تعالی معنوی خود در دنیا، گوشه‌ای از آن را به تسخیر خود در می‌آورد. به قول ضرب‌المثل قدیمی فارسی‌زبانان که نسل در نسل چرخیده و به ما رسیده، «هر که بامش بیش، برفش بیشتر!»
حالا که اسم بام و برف را آوردیم، خوب است در این روزهای پر برکت ماه رمضان از کمال در ذرات عالم هستی هم بنویسیم و بخوانیم که دیگر مخلوقات خداوند چطور در مسیر امر الهی حرکت می‌کنند و به کمال مطلوب می‌رسند.
وقتی دانه‌های درشت برف روی صحن و سرای علی‌بن‌موسی‌الرضا (ع) را دیدم، با خودم فکر کردم کجایند اهل علم و عرفان تا بیایند گره‌های ذهنی ما آدم معمولی‌ها را باز کنند که چه می‌شود، این دانه‌های سفید، از همه جای دنیا، خراسان را انتخاب می‌کنند و روی حریم امن آقای مهربانی‌ها می‌نشینند.
قطعاً از میان آنها، خوشبخت‌ترینشان روی گنبدی فرود آمده‌اند که برای قرن‌ها نقطه خیره چشم‌های آکنده از اشک و التماس بوده است. یا دانه‌های پر از لطافتی که رقصیدند و گلدسته‌ها را نشانه گرفتند. چقدر باید نزد الرحمن عزیزکرده باشند که مقصدشان را بهشت روی زمین مقرر کرده است.
حتی آنهایی که روی صحن نشستند و در تقدیرشان، بوسه کف پای زائران امام رئوف نوشته شده بود. ای‌کاش برف‌روب صحن و سرای آقا بودم و این دانه‌های به کمال رسیده را بالطافت هرچه‌تمام‌تر جابه‌جا می‌کردم.

آمنه شهریارپناه - خادم‌یار رسانه‌ای کرمان

انتهای پیام/