روز عید آفتاب است

همین دیروز، باد در صحن های حرم می چرخید و یکی یکی، حاجت زوار دلتنگ را به آسمان ها می برد. امان از دل هایی که روزی روزگاری در چنین ایامی روی زمین گرم صحرای عرفات، محرم و پاکیزه، مشغول نیایش با صاحب این ایام بودند و حالا از سر بغض و درماندگی، خیابان های منتهی به حرم را  با تنی سنگین بالا آمده بودند تا سفره دلِ تنگشان را در محضر سلطان توس باز کنند. حالا در میان این صفوف در هم پیچیده زیر آسمان آبی عیدِ مبارک قربان، از چشمهای حسرت آلود نمازگزاران میشود خواند، کدامشان به مرور خاطرات حج های از سر گذشته نشسته و کدامشان دستهای خالی خود را در قنوت دل انگیز نماز عید رو به آسمان بالا گرفته تا با اجابت سفر حج، چنته اش را از رحمت الهی پرکند.
عطر اسپند در صحن و سرا می پیچد و انگار همین حوالی، ابراهیم(ع) تیزی اش را زمین گذاشته و اسماعیل را به آغوش کشیده. آدم خیال می کند خادم ها به میمنت لبخند ابراهیم، عود روشن کرده اند و شیطان با شانه های افتاده و ابروهای در هم کشیده، دور و دورتر می شود. کبوترها در هوا چرخی می زنند و آمین گویان، دعای هزاران نمازگزار را از روی دستها میگیرند و به آسمان میبرند:  اَللهمَّ اِنّی اَساَلُکَ خَیرَ مَا‏‎‎‏سَالَکَ بِهِ عِبادُکَ الصَّالِحُونَ. از چایخانه ها، عطر هل و گلاب و زعفران بلند شده. عید، عید آفتاب است.
جشن قربانی کردن نفس و غلبه ایمان بر تاریکی. فرازهای عرفه هنوز در چشمهای روشن زائران موج می زند و از اینجا تا بهشتی ترین خیابان جهان، تا بین الحرمین کربلا، فاصله قدر یک لبیک گفتن، کوتاه شده. جاماندگان از سفر حج و کربلا، حالا در آغوش ضامن آهو، استخوان سبک می کنند و با یک نظر به طلایی گنبد نورافشان او، یقین دارند نامشان بزودی در زمره حاجیان صحرای عرفات نگاشته خواهد شد.
حالا از هر ورودی حرم که به صحن های دل انگیز آستان قدم بگذاری، نسیمی ملایمی از جانب غرب، روح خسته هر دلباخته ای را جلا مید هد. خورشید طلایی تر از هر روز می تابد و از گلدسته های حرم، نوای استجابت دعا به گوش میرسد. گلدان ها، غنچه باز میکنند و از عید تا عید، تمام حرم، مزین به نوای خوش صلوات بر محمد و آل محمد است.