نشست نقد و بررسی کتاب «گاهی که تنها با خودم بودم» برگزار شد

نشست نقد و بررسی کتاب «گاهی که تنها با خودم بودم»، توسط مؤسسه آفرینش‌های هنری آستان قدس رضوی، در حرم مطهر رضوی برگزار شد.

به گزارش آستان‌نیوز، این نشست در قالب انجمن ادبی رضوی میزبان شاعران آیینی مشهد بود، در ابتدای این نشست محمد صادق بخشی، مؤلف کتاب «گاهی که تنها با خودم بودم» به خوانش یکی از اشعار این مجموعه با عنوان «دلگیر»، پرداخت.
سپس هاشم رضازاده، شاعر و منتقد ادبی با تقدیر از روحیه نقدپذیر محمدصادق بخشی، شاعر و مؤلف این اثر، نکاتی را درباره این کتاب، مطرح کرد.
رضازاده با اشاره به وجود نگاه شاعرانه و تصاویر بدیع در لابه‌لای اشعار کتاب، عنوان کرد: در اشعار این مجموعه، شاهد ناهماهنگی آشکاری در سطح زبان و کیفیت اشعار هستیم؛ به‌گونه‌ای که در کنار ابیاتی درخشان، اشعاری با زبان ساده و نزدیک به دل‌نوشته دیده می‌شود که از قافله شاعرانگی عقب مانده‌اند.
این شاعر آیینی، رعایت‌نکردن اصول ویراستاری، استفاده مکرر از برخی واژگان و ترکیبات و همچنین مسئله «تنافر حروف» را از دیگر چالش‌های فنی این کتاب برشمرد و تأکید کرد: مشورت با یک ویراستار ادبی مجرب پیش از چاپ، می‌توانست به پالایش بسیاری از این ایرادات و ارتقای کیفی اثر بینجامد.
وی در ادامه با بیان اینکه شاعر ظرفیت بالایی برای خلق آثار فاخر دارد، اظهار امیدواری کرد: در چاپ‌های آینده، شاهد توجه بیشتر به این نکات و ارائه اثری با حداقل اشکالات فنی باشیم.

استفاده هوشمندانه از اشارات روایی در شعر

همچنین در این نشست عاطفه جعفری، نویسنده و شاعر آیینی نیز به تحلیل جنبه‌های مختلف کتاب «گاهی که تنها با خودم بودم» پرداخت و گفت: عنوان «گاهی که تنها با خودم بودم» ممکن است در نگاه اول انتخاب ایده‌آلی به نظر نرسد، اما همین تضاد باروحیه اجتماعی شناخته‌شده آقای بخشی، برای من کنجکاوی‌برانگیز بود و مشتاق شدم تا با خلوت شاعرانه و کلمات ذهن ایشان آشنا شوم.
این شاعر آیینی با اشاره به‌نقد عناوین انتخاب‌شده برای اشعار این کتاب تصریح کرد: عناوین بسیاری از شعرها فاقد نگاه شاعرانه و عمق لازم است. وقتی شعری برای امیرالمؤمنین (ع) می‌سراییم، انتخاب عنوانی مانند «عدالت» بسیار کلی و تکراری است و می‌توانست با نگاهی ژرف‌تر، شاعرانه‌تر و حتی با بازی با خود کلمه «عدالت» انتخاب بهتری داشته باشد.
جعفری، نقطه قوت برجسته کتاب را استفاده هوشمندانه از اشارات روایی در قالب شعر دانست و افزود: این ویژگی، اثر را از حد «حدیث نفس» صرف خارج کرده و به آن هویت شعر آیینی اصیل می‌بخشد؛ اما در برخی موارد می‌توان این اشارات را پررنگ‌تر و دقیق‌تر کرد.
وی در پایان با اشاره به طبع روان و خیال‌پردازی شاعر در بسیاری از بخش‌های کتاب، یادآور شد: امیدوارم دقت بیشتر در انتخاب عنوان‌ها و غنی‌سازی هرچه بیشتر ظرفیت‌های روایی، شاهد خلق آثاری فاخرتر از این شاعر در آینده باشیم.