دارالشفای عشق، جایی که شفا با مهربانی پیوند می‌خورد

امروز، در روز ولادت حضرت زینب (س)، بانوی صبر و پرستاری، راهی دارالشفای امام رضا (ع) شدم؛ پناهگاهی که، با سابقه ای دیرینه ، در جوار بارگاه منور امام هشتم (ع)، مرهم درد زائران خسته و بیمار بوده است. اینجا، نه فقط درمانگاهی است برای جسم، بلکه مأمنی است برای تسکین روح؛ جایی که دست‌های پرستاران، با نیت خدمت به آقا، گره از دل‌های شکسته باز می‌کند و شفا را در آغوش مهربانی جای می‌دهد.  
به گزارش آستان نیوز، دارالشفای امام، با قدمتی دیرینه، قدیمی‌ترین مرکز درمانی مشهد است که هنوز هم با همان صلابت و عطوفت، به زائران خدمت می‌کند. اینجا، زائری که از راه‌های دور آمده و بیماری امانش را بریده، با دلی پرامید و بدنی دردمند وارد می‌شود و با لبخندی از سر رضایت و بدنی سبک‌، راهی حرم مطهر می‌شود. 
خدمات اورژانسی رایگان، پزشکان عمومی و متخصص، دندانپزشکی، رادیولوژی، سونوگرافی و ماموگرافی، همه در این مرکز گردآمده‌اند تا زائر با خیالی آسوده زیارت کند. 
 اگر بیماری نیاز به درمان پیشرفته‌تری داشته باشد، آستان قدس رضوی باسخاوت بی‌مانندش، هزینه انتقال به بیمارستان‌های شهر را تقبل می‌کند. اما آنچه دارالشفا را متمایز می‌کند، تنها تجهیزات و خدمات نیست؛ اینجا، دلجویی و مهربانی، پیش از هر دارو، حال زائر را خوب می‌کند.  
در این روز مبارک، پای صحبت پرستاران دارالشفا نشستم؛ فرشتگانی که لباس سفیدشان، چون پرچمی از ایمان و خدمت، در جوار حرم می‌درخشد.
 اعظم فرهمند جهان‌آباد، سرپرستار اورژانس با ۲۳ سال تجربه، با چشمانی که برق عشق به امام رضا (ع) در آن موج می‌زند، می‌گوید: کار در کنار آقای مهربانی‌ها، حس دیگری دارد. اینجا زائران از هر گوشه دنیا می‌آیند؛ از پیرمردی که با عصایش به زیارت آمده تا کودکی که در آغوش مادرش آرام‌گرفته. همه توقع دارند اینجا، در پناه امام رضا (ع)، همه چیز، به بهترین شکل باشد. وی، ادامه می‌دهد: ما با ۱۲۰ پرستار و ۱۷۰ خادم‌یار، شبانه‌روز تلاش می‌کنیم تا این توقع را، برآورده کنیم.
 فرهمند از سختی کار در شلوغی دارالشفا می‌گوید، اما لبخندش گواه است که این سختی، در برابر لذت خدمت به زائر، هیچ است و اگر دوباره بخواهم شغلی انتخاب کنم، باز پرستاری در دارالشفای آقا را برمی‌گزینم. اینجا، هر خدمت، دعایی است که مستجاب می‌شود.
سجاد احمدپور، پرستاری که ۱۰ سال است در این مسیر گام برمی‌دارد، با صدایی آکنده از احساس، خاطره‌ای را بازگو می‌کند که قلبم را، می‌لرزاند: روز ولادت امام جواد (ع)، برای درمان خانمی مسن در باب الجواد (ع) بر بالینش حاضر شدم، حالش وخیم بود، وقتی خدمات درمانی دریافت کرد با چشمان اشک‌بار رو به من کرد و گفت: حاجتت چیست؟ گفتم حاجتم را به آقا می‌سپارم. دو هفته بعد، مدتی بعد خبر خوشی شنیدم و امام رضا علیه‌السلام دو فرزند به من هدیه داد چرا که معتقدم، خدمت به زائر، کلید گشایش حاجات است.
 سجاد، با لبخندی که از عمق جانش برمی‌خیزد، ادامه می‌دهد: خانواده‌ام اول می‌گفتند جای بهتری برای کار پیدا کن، اما حالا که معجزات این خدمت را دیده‌اند، همه می‌گویند بهترین انتخاب، ماندن در دارالشفای آقاست.اگر باز بخواهم انتخاب کنم، فقط اینجا، فقط پرستاری برای زائران امام رضا (ع).و سپس صدیقه هدایتی، پرستاری که ۲۸ سال از عمرش را وقف این راه کرده است. وقتی از حس و حالش می‌پرسم، بغض گلویش را می‌فشارد و اشک در چشمانش حلقه می‌زند. 
با صدایی که از عمق قلبش برمی‌آید، می‌گوید: اینجا، در جوار آقا، معنویتی است که هیچ‌ جای دنیا نیست. 
من از صفر شروع کردم و هرچه دارم، از لطف و عنایت امام رضا (ع) است. پرستاری‌ام را مدیون این بارگاهم و اگر هزار بار دیگر هم بخواهم انتخاب کنم، باز همین‌جا، همین دارالشفا، همین خدمت به زائران را، برمی‌گزینم.
 اشک‌هایش، گواهی است بر عشقی که در هر لحظه خدمت، در وجودش ریشه دوانده؛ عشقی که با هر تپش قلب، نام رضا (ع) را زمزمه می‌کند.دارالشفای امام رضا (ع)، جایی است که درمان جسم و جان در هم می‌آمیزد. اینجا، پرستاران نه فقط دارو می‌دهند، بلکه با لبخندشان، دلجویی می‌کنند. هر خدمت، نذری است برای رضایت آقا و هر لبخند زائر، پاداشی است که قلب پرستاران را لبریز از نور می‌کند. 
اینجا، در پناه رئوف، شفا از دست‌های مهربان پرستاران می‌جوشد و هر لحظه، داستانی از عشق و عنایت رقم می‌خورد.

گزارش - علی فرقانی