هشتمین روزِ هشتمین ماه؛ جایی که یک مادر با ۳۲ درخت شفا را جبران کرد

به گزارش آستان نیوز از مرکزی؛ قرارهشتم این بار نه در صحنِ گوهرشاد که در خاک یل‌آباد معنا پیدا کرد؛ جایی که زیارت تمام نمی‌شود، چون خدمت ادامه دارد. از مشهدِ هشتم تا ساوه‌ی آرام، فاصله‌ای کوتاه است؛ تنها به اندازه‌ی دلی که هنوز بوی حرم می‌دهد. ساعت هشت صبحِ هشتمین روز از هشتمین ماه بود که بعد از زیارت به ساوه بازگشتم. هنوز چای داغ را ننوشیده بودم که صدای صلوات خاصه از مسجد محل در فضا پیچید؛ همان لحظه تلفن زنگ خورد: «برداشت انارِ پویش نذر هشت درخت، ساعت دو، یل‌آباد.» 

حس کردم خودِ امام رضا (ع) دوباره صدایم می‌زند، زیارت تمام نشده، خدمت تازه آغاز شده. ظهر به همراه خادم‌یاران عازم یل‌آباد شدیم. بادِ پاییزی برگ‌های انار را زیارت‌نامه‌وار می‌لرزاند. بوی خاک و انارِ رسیده در فضا پیچیده بود. نخستین باغ متعلق به حمید خلیقی و الهه پرک بود؛ تابلوی نذر را بر درِ باغ کوبیدیم: «این باغ، ۳۲ درخت نذر امام رضا (ع)». 

صدای صلوات خاصه بلند شد و هوای ساده‌ی روستا رضوی شد. مادر خانواده تبرکِ حرم را بوسید و اشک ریخت؛ اشکی که داستانش شنیدنی بود. پسرش بیمار بود و النگویش را نذر امام رضا کرده بود. خوابِ خواهرش بشارت داد که نذر قبول شده؛ پسر شفا گرفت. حالا ۳۲ درخت جبرانِ آن شفا بود. قطره‌ای از شکر و محبت رضوی. 

در باغ دوم، حسین عشایری ایستاده بود؛ خادم چایخانه‌ی حرم. دستانش بوی چایِ صحنِ کوثر می‌داد. کنار درخت‌ها زمزمه کرد: «هر وقت به درختان آب می‌دهم، انگار ضریح را لمس می‌کنم». ۱۰ درخت را نذر کرد تا فرهنگِ نذر در دل مردم بماند. 

اندکی آن‌طرف‌تر در روستای قردین، حجت غیبی با پنج فرزندش، چهل درخت را نذر کرده بود - هر فرزند، هشت درخت. او گفت: امام رضا مظهرِ رئوفیته، این انارها فقط میوه نیستند، شفای دلِ گرسنه‌اند.

صنم هدایتی، مسئول کانون نذر و وقف ساوه روح این پویش را توضیح داد: پویش نذر هشت درخت دو سال است که باهدف محرومیت‌زدایی آغاز شده و تا امروز ۲۹ باغ نذر شده. تا کنون دو تُن انار برداشت شده و تا پایان فصل پیش‌بینی پنج تُن داریم را داریم و علاوه بر انار، پسته، گوجه‌سبز و زردآلو هم برای نیازمندان توزیع شده است.

او گفت این طرح، نه‌تنها سفره‌ها را رنگین کرده، بلکه خاک دل‌ها را بارورِ همدلی و ایمان کرده است. 

غروبِ نارنجیِ ساوه به رنگ انارها درآمد. صدای صلوات خاصه آخرین بار طنین‌انداز و وانتی پر از یاقوت‌های سرخ راهی خانه‌ی نیازمندان شد؛ میوه‌هایی با طعمِ زیارت. 

من، خبرنگارِ این لحظه‌های مقدس، خوشحالم که انعکاس‌دهنده‌ام. ممنون از امام رئوف که توفیق خدمت در شهرم را داد، خدمتی که فلسفه خادم‌یاری است، ایران، پر از ضریح‌های کوچکِ محبت است. 

این گزارش را نه با قلم، بلکه با اشکِ آن مادر نوشتم؛ با لبخندِ بچه‌ای که انارِ نذر را خورد و گفت: «بوی حرم می‌دهد» و با دعایی که زیر لب زمزمه کردم؛ یا رئوف؛ تو که شفا دادی، سفره هم پر کن.

انتهای پیام/