وقتی مادران شهدای ساوجی با شمیم رضوی برای شهید گمنام مادری کردند

به گزارش آستان نیوز از مرکزی؛ قرآن که تلاوت شد، خادمیاران آرام قدم برمی‌داشتند، پیکر مطهر یک شهید گمنام بر شانه‌هایشان آرامِ آرام می‌آمد. پشت سرشان، مادران شهدا در دو صف ایستاده بودند؛ هر کدام یک شاخه گل و یک بطری گلاب، با هر قدم خادمیاران، مادران یک قدم جلو می‌آمدند و گلاب می‌پاشیدند و پیکر شهید را گلباران می‌کردند.

وقتی صلوات خاصه امام رضا(ع) پخش شد، دیگر هیچ صدایی جز هق‌هق بلند نشد و مادران با صدای لرزان زمزمه می‌کردند: «بوی پسرمو می‌دی… خوش اومدی جوون…» یک مادر چادرش را برداشت و بر پیکر کشید؛ انگار می‌خواست همان لالاییِ بیست و چند سال پیش را دوباره بخوان خادمیاران ایستادند، سر به زیر انداختند و اشک ریختند؛ چون می‌دانستند این شهید، امشب نه فقط مهمان ساوه، که مهمانِ دلِ مادرانه‌ همه ایران است.

در همین حال و هوا، از کتاب «۲۴ نفر در خاک سوسنگرد» اثر حجت الاسلام مرادی،استاد حوزه علمیه ساوه و تمبر یادبودش رونمایی شد؛ همه چشم به پیکر دوخته بودند که حالا در جایگاه آرام گرفته بود.

ایثارگران ساوجی دست بر سینه گذاشته بودند و مردم و مسئولان در برابر مقام شهید سر تعظیم فرود آورده بودند.

خادمیاران رضوی غرفه‌هایشان را برپا کرده بودند؛ یکی پر از عکس شهدای سوسنگرد، یکی پر از عطر چای و دمنوش متبرک. اما امشب کسی چای ننوشید؛ همه دنبال گل و چفیه می‌گشتند، فقط می‌خواستند به شهید تبرک کنند، یک «یا رضا» دیگر بگویند، یک بار دیگر برای پسری که هیچ‌گاه ندیده بودند، مادری کنند.

در محوطه سالن، غرفه‌ی کانون تخصصی ایثار و شهادت خادمیاران رضوی برپا بود؛ عکس‌های سیاه‌وسفید شهدای سوسنگرد، پلاک‌های زنگ‌زده، خاکریزهای کوچک سنگی، کتاب‌های خاطرات و صدای ضبط‌شده‌ رزمندگان. هر که می‌آمد، خادمیار با احترام می‌گفت: بیایید، این عکسِ هم‌رزم شماست…» و بازدیدکننده در یک لحظه چهل و چهار سال به عقب می‌رفت.

غرفه‌ی دیگر، عطر یاس و هل و دارچین بود؛ خادمیاران با سینی‌های نقره‌ای، چای دمنوش  و کیک زعفرانی تعارف می‌کردند و می‌گفتند: «این چای، از چایخانه حرم آمده؛ بفرمایید که امشب همه مهمان امام رضا(ع) هستید.

وقتی خادمیاران دوباره پیکر را بر دوش گرفتند تا ببرند، هیچ‌کس دل کندن نداشت. مادران تا دم در همراهی کردند، گلاب پاشیدند و تا آخرین لحظه دست بر پیکر کشیدند.

شهادت، فقط رفتن نیست؛ آمدن است، آمدن با شمیم رضوی، آمدن در آغوش مادرانی که هنوز منتظرند، آمدن با پرچمی که خادمیاران بر شانه‌هایشان دارند و تا ابد برافراشته خواهد ماند.

محمد خادمی شرافت

انتهای پیام/