لیله‌الرغایب؛ شبی برای سپردن دل‌ها، روزهایی برای ایستادن

لیله‌الرغایب، شب آرزوهای بی‌صداست؛ شبی که اشک‌ها قبل از کلمات جاری می‌شوند و دل‌ها، بی‌واسطه به آسمان متوسل. این شب، وعده پیروزی نمی‌دهد؛ اما دل‌ها را برای تحمل، ایستادن و امیدوار ماندن آماده می‌کند.

ماه‌ها بعد از لیله‌الرغایبِ سالِ گذشته، در خردادِ داغِ امسال و جنگ دوازده‌روزه، همین دل‌های آماده‌شده به میدان آمدند. مردمی که آموخته بودند تکیه‌گاه‌شان نه فقط سلاح ، بلکه ایمانی‌ است که از شب‌های دعا جان گرفته. پیروزی، نتیجه ایستادگی بود؛ ایستادگی مردمی که خم نشدند.

ایران در این مسیر، خود را در پناه امام رضا علیه‌السلام احساس می‌کند؛ پناهی که محدود به زمان و مکان نیست. فرهنگی که از حرم آغاز می‌شود و در رفتار خادمان، در صبر مردم و در راه شهیدان ادامه پیدا می‌کند. این پناه، در دل خادمانش جاری است؛ نام خادمان شهید امام رضا(ع)، گواه همین حقیقت است؛اینکه خادمی تنها در حرم نیست. بعضی‌ها لباس خدمت را با لباس شهادت عوض کردند و نشان دادند راه رضوی، از دعا شروع می‌شود، با خدمت ادامه پیدا می‌کند و گاهی به ایثار جان می‌رسد.

لیله‌الرغایب امسال، یادآور یک حقیقت آرام بود: گاهی خدا دل‌ها را زودتر آماده می‌کند، قبل از آن‌که امتحان از راه برسد. دعاها شاید همان شب به اجابت نرسند، اما روزی، درست وسط سختی، اثرشان را نشان می‌دهند.زنده‌باد ایرانِ امام رضا.

یادداشت: فاطمه دائی‌بیگی