روز شهید، نوروزِ رضوی شدنِ زندگی

نسل دفاع مقدس، خود را فرزندان امام می دانستند. مسیرِ حرکت به سمت جبهه در مشهد جوری تعریف می شد که آغاز از حرم باشد و سرانجام بسیاری هم با شهادت باز به حرم می رسید. آنان هم که به مقام عظمای شهادت نرسیده بودند باز در حرم، برای ادامه راه شهدا تجدید عهد می کردند. رابطه پدر- فرزندی امام و شهدا چنان بود و هست و خواهد بود که اگر از شهید بگوئی حرف امام رضا(ع) در میان خواهد بود و چون سخن به ساحت قدسی امام رسد، حدیث شهادت خواهد شکفت. همه چیز بر مدار شهادت است. 
امام رضا(ع) هم شهید است. چنان که آن بنده خدای جامانده از شهدا، در کنار دیگر سلام ها و صلوات ها هنگام مواجه با حرم، می خواند: «السلام علیک ایها الشهید، و این الشهید و ابوالشهید و امام الشهداء و رحمه الله و برکاته.» می گفت، با این سلام، حالم خوش می شود. شهدا را یاد و به لطف شان استمداد می کنم. امام رضا که در سلسله شهادت، تباری ممتاز دارد. هم شهید است و هم تبارش در شش پشت به شهید می رسد و ادامه اش در سه امام شهید تکرار می شود. 
راست می گفت او. حالا که تامل می کنم می بینم «روزِ شهید» را باید «روزِ امام رضا(ع)» دانست. اصلا روزِ امامت است. مگر نخوانده ایم این کلامِ امام مجتبی(ع) را که: «لقد حَدَّثَني حَبِيبي جَدّي رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله أنّ الأمرَ يَملِكُهُ اثنا عَشَرَ إماما مِن أهلِ بيتِهِ و صَفوَتِهِ، ما مِنّا إلاّ مَقتولٌ أو مَسمومٌ؛ جدّ محبوبم رسول خدا صلى الله عليه و آله به من فرمود كه امر امامت را دوازده امام از اهل بيت و برگزيدگان او به عهده خواهند گرفت . هيچ يك از ما نيست مگر آن كه يا كشته مى شود يا مسموم.» تاکید این را هم در حدیث رضوی چنین می خوانیم که: «ما مِنّا إلاّ مَقتولٌ؛ هيچ يك از ما نيست مگر آن كه كشته مى شود.» بله، ساسله امامت همان سلسله رفیع شهادت است. آنان که در قرن ها و اعصار بعد هم به شهادت می رسند در تعریف نسبت خود با حقیقت امامت هستند. 
روز شهید روز امامت و ولایت است. روزی که با برگشت به تنظیم نسبت با امامت باید، جامعه را در مدار معرفت قرار داد. روز شهید روز خودشناسی هم می تواند باشد. این که به نام بلند شان، کوتاهی های خود را احصا کنیم و گام ها را برای بلند برداشتن درصراط مستقیم آنان، توانمند کنیم. بدانیم که کاستی های موجود که فراوان هم می شود برای کم کذاشتن در فهم زیست شهیدانه است. اگر بتوانیم به سبک آنان زندگی کنیم، کمبود ها هم به بود تبدیل می شود. گفتنی در حوزه بایستگی های سبک تربیتی شهدا، هر چند «من و تو کم گفتیم» اما می توانیم از همین «کم» هم کلید بسازیم که در های بزرگ را باز کند به سمت افق های متعالی. شهادت را اعجازی چنین میسر است... .

یادداشت: غلامرضا بنی اسدی